Μία μία οι χώρες στα ανατολικά παραδίδονται στον εισβολέα. Καθώς πλησιάζει τα σύνορα, ανοίγω το ραδιόφωνο για να μάθω τις εξελίξεις. Ξαφνικά η μουσική σταματάει και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, το νέο έτος μπαίνει με όλες τις προφυλάξεις στην πόλη των Αθηνών.
10
9
8
7
6
5
4
3
2
1
Και τότε ακούγεται..
Νέος χρόνος και νιφάδες πιστά στο ραντεβού τους για μία ακόμα φορά
Και εσύ; Άστατο πουλί των ονείρων μου, σε περιμένω
Δεν μπορεί, οι πτήσεις σου θα σε βγάλουν κάποτε κατά δω, το ξέρω, θα έρθει η στιγμή που οι καρδιές μας θα τραγουδήσουν παρέα το πιο υπέροχο τραγούδι!
Κατ'εξαίρεση, αντί για καλή χρονιά και για τα 5 χρόνια (3/1/2012-3/1/2017) του blog, με κλειστά σχόλια, διπλά αφιερωμένο σε εκείνη και σε όσους πέρασαν Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά μόνοι
Η φωτογραφία αυτή δεν διεκδικεί δάφνες αισθητικής, ήταν μόνο μια έξυπνη έμπνευση της στιγμής, δύο καθρέπτες αντίκρυ, απέραντο το θέμα του διαγωνισμού και έμελλε να γίνει η πρώτη φωτογραφία μου που ας πούμε κατά κάποιο τρόπο διακρίνεται οπουδήποτε, ισοβάθμησε στη δεύτερη θέση ανάμεσα σε 14 εικόνες. Ευχαριστώ όλους όσους με ψήφισαν και είπαν καλά λόγια, καθώς και την οικοδέσποινα Μαρία, μπράβο σε όλους για τις συμμετοχές.
Ξεκινάω με τον απολογισμό τρόπο τινά του διαλόγου. Φτωχός, όπως φαίνεται από τη μικρή συμμετοχή. Παρ'όλα αυτά, ευχαριστώ θερμά όσους πήραν μέρος. Τα σχόλια εκεί θα μείνουν ανοιχτά αν θελήσει κάποιος να γράψει/προσθέσει κάτι, από εδώ και πέρα όμως ξανακλείνουν επ'αόριστον..
Συνεχίζω με μία ιστοριούλα που μου ήρθε εχθές.
Ο πάνσοφος γέροντας
Ήταν μια φορά ένας γέροντας που φημιζόταν για τη σοφία του, όλοι τον έλεγαν σεβασμιότατο και ερχόντουσαν από όλα τα γύρω χωριά για μία μόνο συμβουλή του.
Μία μέρα ήρθε ένας νέος και του λέει:
- Σεβασμιότατε έχω μεγάλο πρόβλημα, δεν έχω πολλούς φίλους και τους λίγους που έχω δε μπορώ να τους κρατήσω, σπάνια κάθονται πολύ.
- Ναι αλλά αυτή τη στιγμή κάποιος θα υπάρχει που τον θεωρείς τον καλύτερό σου φίλο, σωστά;
- Ναι..
- Πες του ότι δεν σου αρέσει η συμπεριφορά του και δεν τον θέλεις πια ως φίλο.
- Μα Σεβασμιότατε, έτσι θα τον χάσω..
- Αυτή είναι η συμβουλή μου.
Την επόμενη μέρα ξαναπάει στεναχωρημένος
- Το έκανες αυτό που σου είπα;
- Ναι και όπως ήταν αναμενόμενο τον έχασα, μου είπε ότι είναι απαράδεκτα αυτά που λέω και ούτε να με ακούσει.
- Κάποιον θα έχεις που ήταν ο δεύτερος καλύτερος φίλος σου όμως.
- Ναι, αλλά..
- Πες του ότι δεν σου αρέσει η συμπεριφορά του και δεν τον θέλεις πια ως φίλο.
- Μα Σεβασμιότατε, με όλο το σεβασμό, ήρθα για να έχω περισσότερους φίλους, όχι για να χάσω και αυτούς που έχω!
- Αυτή είναι η συμβουλή μου.
Την επόμενη μέρα ξαναπάει σε μαύρο χάλι, εντελώς απελπισμένος
- Το έκανες αυτό που σου είπα;
- Ναι και πάει και αυτός, με είπε τρελό, αγενή, ότι λέω ό,τι να'ναι και δεν θέλει να με ξαναδεί.
- Κάποιον θα έχεις που ήταν ο τρίτος καλύτερος φίλος σου όμως.
- Σεβασμιότατε ναι αλλά, θα αυτοκτονήσω αν φύγει και αυτός.
- Πες του ότι δεν σου αρέσει η συμπεριφορά του και δεν τον θέλεις πια ως φίλο.
- Και τι θα μου μείνει μετά; Με όλο το σεβασμό αλλά δεν ξέρετε τι λέτε!
- Αυτή είναι η συμβουλή μου.
Την επόμενη μέρα ξαναπάει, πολύ χαρούμενος
- Το έκανες αυτό που σου είπα;
- Ο Θεός να σας έχει καλά πάνσοφε Σεβασμιότατε!
Από τότε ο νέος δεν έμεινε ξανά χωρίς φίλους και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Όλοι λέμε για θυσίες, πότε δε μας περνάει από το μυαλό όμως ότι ίσως χρειάζεται να θυσιάσουμε κάποια άτομα του περίγυρού μας. Ο Χριστός είχε πει ότι κάποιες φορές οι εχθροί είναι μέσα στην ίδια την οικογένειά μας. Αυτός που τους αποχωρίζεται για Αυτόν θα αποζημιωθεί στο πολλαπλάσιο και θα κληρονομήσει τη βασιλεία των ουρανών..
Αποφάσισα να τον ξεκινήσω διαφορετικά. Μετά και την τελευταία δυσάρεστη εμπειρία, λέω κάτι θετικό πρέπει να βγει, οπότε θα καταγράψω εδώ μερικά σημεία που θεωρώ ότι είναι 'καμπανάκια' σε οποιαδήποτε σχέση με άλλο άτομο, προς γνώσιν.
Καταρχάς να επισημάνω ότι δεν τα βάζω ως αυστηρά κριτήρια ενός ατόμου. Τα πράγματα όταν μιλάμε για ανθρώπους είναι πολύ πιο πολύπλοκα από το άσπρο-μαύρο, οπωσδήποτε χρειάζεται χρόνος, ασφαλώς όλοι έχουμε τις κακές μας στιγμές, όμως σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση και όταν κάτι γίνεται ξανά και ξανά, ε, εκεί αρχίζει να γίνεται περίεργο. Σε κάθε περίπτωση, όπως θα αναφέρω και στη λίστα, ο τελευταίος κριτής είναι τα ίδια μας τα συναισθήματα.
1. Υπερβολικά θετικά σχόλια: Ναι, το να είναι ευγενικός κάποιος ασφαλώς δεν είναι κακό, άντε να είναι και διαχυτικός από το χαρακτήρα του. Ναι μπορεί να υπάρξει εξ'αρχής καλή χημεία μεταξύ δύο ατόμων. Όταν όμως σε εκθειάζει ενώ καλά καλά δε γνωρίζεστε ή μετά από μία εβδομάδα που μιλάτε σου επαναλαμβάνει πόσο απαραίτητος του είσαι ή/και σε ταράζει στα γλυκόλογα, τότε κάτι δεν πάει καλά.
2. Από τα ψηλά στα χαμηλά και από τα πολλά στα λίγα: Όλοι μπορεί κάποιες φορές να αλλάξουμε γνώμη ή πάνω στα νεύρα μας ή σε μία κακιά στιγμή μπορεί να πούμε ή να κάνουμε άσχημα πράγματα. Όταν όμως από εκεί που σε σκέφτεται συνέχεια του είναι αδύνατον έστω και στο τηλέφωνο να μιλήσετε ή από το πιο γλυκό άτομο που έχει γνωρίσει που του είναι πολύτιμο γίνεσαι ένα κακό άτομο που θα σε καταγγείλει στην αστυνομία και αυτές οι αντιφάσεις γίνονται συχνό φαινόμενο, τότε το πράγμα ξεφεύγει..
3. Οι απαιτήσεις σου είναι πάντα λάθος: Ζητάς κάτι ή λες αυτό δε μου άρεσε ή αυτό με ενόχλησε. Η αντίδρασή του είναι να σου πει για το πόσο ευαίσθητος ή υπερβολικός ή παράλογος είσαι ή ότι το έκανε από ενδιαφέρον ή για την απίστευτη κίνηση, για το πόσο αγχωμένος είναι, το πόδι του που πονάει, τα οικογενειακά του προβλήματα και πάει λέγοντας. Ως δια μαγείας το θέμα στράφηκε σε αυτόν και καμία διάθεση να ασχοληθεί πραγματικά με αυτό που είπες, κατά πάσα πιθανότητα η συμπεριφορά του θα αλλάξει λίγο η καθόλου. Αυτό είναι χειρισμός ανεξαρτήτως από την αλήθεια του εκάστοτε ισχυρισμού. Σε κάθε υγιή σχέση έχεις το δικαίωμα να ζητάς κάτι ή να λες αυτό δε μου αρέσει. Τελεία. Την πρώτη φορά όντως κάτι του έτυχε ή δεν το κατάλαβε, τη δεύτερη είμαστε καλοί και δίνουμε ευκαιρίες, την τρίτη υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές.
4. Η γλώσσα πάει ροδάνι.. στα δικά του: Δε σταματάει να μιλάει για τα δικά του, μόλις όμως αρχίσεις να λες δικά σου η γλώσσα του ξαφνικά δένεται ή έχει μία επείγουσα δουλειά ή είναι κουρασμένος.
5. Ο χρόνος και ο χώρος του ανήκουν: Εμφανίζεται όποτε και όπως θέλει αυτός, όταν και όπως θέλεις εσύ όμως ποτέ δεν μπορεί. Αυτός μπορεί να έχει όσο χρόνο θέλει, αν ζητήσεις όμως εσύ χρόνο τότε δεν μπορεί να αντέξει μακριά σου. Και πολλά άλλα που δείχνουν ότι περνιέται για το κέντρο του κόσμου που όλοι οι άλλοι γυρίζουν γύρω του και στο ρυθμό του..
6. Εγώ που έκανα τόσα, τι θα κάνεις χωρίς εμένα..: Μουτρώνει, δεν απαντά, σου βαράει την πόρτα στα μούτρα, απειλεί ότι θα φύγει, σου λέει ότι είσαι εσύ ο αχάριστος μετά από τόσο που έκανε για εσένα και να δούμε πώς θα τα βγάλεις πέρα μόνος σου. Όλα αυτά είναι συναισθηματικοί εκβιασμοί και σκοπός του είναι να λυγίσεις και να του δώσεις αμαχητί αυτό που θέλει. Και όσες φορές πέφτεις σε αυτή την παγίδα, τόσο πιο συχνά θα τη στήνει. Μόνο που σε μία υγιή σχέση οι άνθρωποι επικοινωνούν, δε στήνουν ξόβεργες..
7. Κάτι δεν κολλάει: Και ξαφνικά κάτι δεν κολλάει σε αυτά που λέει. Όσο καλός ψεύτης και αν είναι κάποιος, κάποια στιγμή το ψέμα αποκαλύπτεται. Όλοι μπορεί να μπερδευτούμε κάποια στιγμή. Όταν όμως παρουσιάζεται αρκετές φορές έλλειψη συνοχής ή ασάφεια ή αντιφάσεις σε αυτά που λέει ή/και κάνει κάποιος, τότε μάλλον κάποια συγγένεια με τον Πινόκιο έχει!
8. Παράδοξη οικειότητα: Η οικειότητα και οι εμπιστοσύνη αναπτύσσονται σταδιακά και σίγουρα δεν θα μας τα εμπνεύσει το κάθε άτομο στον ίδιο βαθμό. Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που χρειάζεται να προβληματίσουν. Όταν λέει ή ρωτάει πολλά ενώ γνωρίζεστε λίγες μόνο μέρες. Όταν εκεί που δεν πολυενδιαφέρεται να ακούει τα δικά σου, για κάτι συγκεκριμένο ρωτάει λεπτομέρειες (μπορεί να το χρησιμοποιήσει προς όφελός του μετά). Ή όταν λέει την ιστορία της ζωής του μέσω internet, αποφεύγει όμως συνεχώς την προσωπική γνωριμία ή να σου δείξει το σπίτι του ή την καθημερινότητά του. Ναι, όλα θέλουν το χρόνο τους, αν όμως κάποιον τον ενδιαφέρει κάτι περισσότερο από το να περνάει την ώρα του με κουβεντούλα, σταδιακά θα σε βάλει στη ζωή του, το να επικοινωνεί διαρκώς αλλά μόνο από απόσταση, είναι ύποπτο.
9. Προβλήματα μνήμης: Όλοι μπορεί να ξεχαστούμε κάποιες στιγμές. Αυτός όμως κατά έναν μαγικό τρόπο ξεχνάει πάντα όταν τον βολεύει. Υποκατηγορία αξιοσημείωτη αυτής τη περίπτωσης, ξεχνάει από καλοσύνη. Εσύ όμως θέλεις να συζητήσετε εκείνη τη διαφωνία που είχατε, όχι να ακούσεις μόνο ένα, ουου, τώρα αυτό, σιγά το πράμα, πάει, το ξέχασα! Φίλε, αν δεν το ξέρεις, υπάρχουν βιταμίνες για την βελτίωση της μνήμης!
9. Το εσωτερικό καμπανάκι: Τελευταίο αλλά σημαντικότερο από όλα. Όλοι έχουμε ένα εσωτερικό καμπανάκι που μας προειδοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Διότι ανεξάρτητα από τα παραπάνω σημάδια ή οποιαδήποτε άλλα, εμείς ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι ένα άτομο για εμάς, πώς νιώθουμε απέναντί του και σε τι απόσταση νιώθουμε άνετα να το κρατάμε. Και έχουμε δικαίωμα να επιλέξουμε, χωρίς κανένας να μας δημιουργεί ενοχές. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε κακά άτομα που δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των επιλογών μας, κανένας όμως δεν έχει το δικαίωμα να μας προκαλεί ενοχές. Είμαστε όλοι παιδιά του Θεού και ίσοι απέναντί του, Αυτός μας δίνει όσα χρειαζόμαστε και εκεί έξω θα υπάρξουν άνθρωποι που θα μας αγαπήσουν για αυτό που είμαστε και θα κάνουμε αρμονικές σχέσεις χωρίς να χρειάζεται να αναρωτιόμαστε συνεχώς αν είναι σωστά τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας.
Αυτά είναι προσωπικές μου σκέψεις και απόψεις που είπα να μοιραστώ, χαρά μου θα είναι αν φανούν χρήσιμες σε κάποιον.
Ο κύριος φώναζε δε βλέπετε
δυο μέρες ήλιος δεν προβλέπεται
ο καιρός δε σοβαρεύεται
πιο τέλειος είμαι κοκορεύεται
και μια κοπέλα πονηρεύεται
με τις σταγόνες χαμουρεύεται
η κυρία λέει δε παίζεται
ξάφνου βροντή ακούγεται
η γη με μιας οργίζεται
ανταριασμένη τότε αποκρίνεται
σαράντα μέρες με βροχή δε φέρνετε
ούτε μια ώρα δε παλεύεται
μια καρδιά που μόνο φαίνεται
μα σφυγμός της δεν ακούγεται
στου έρωτα δεν πάλλεται
τον όμορφο ρυθμό δε φλέγεται
Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό, ήταν δύο αγρότες.
Ο ένας ήταν πολύ έξυπνος, με τον καιρό είχε αγοράσει πολλά κτήματα, περηφανευόταν συνέχεια για τα πολλά διπλώματά του, τα υπερσύγχρονα μηχανήματα και τις καινοτόμες μεθόδους γεωργικής καλλιέργειας που χρησιμοποιούσε. Είχε πολλούς ανθρώπους στη δούλεψή του και πολλοί ζούσαν από τα λεφτά που τους έδινε, όποτε πήγαινε όμως κάποιος να του ζητήσει αύξηση ή να του κάνει κάποιο παράπονο ή να ζητήσει βοήθεια για κάτι, είχε πάντα έτοιμη την απάντηση, τόσα λεφτά σας δίνω, δεν σας αρκούν, τι άλλο θέλετε από μένα, που θα βρείτε να σας πληρώνουν καλύτερα; Από τα προϊόντα του δεν χάριζε ποτέ τίποτα σε κανένα, ούτε ακόμα και σε αυτούς που δούλευαν τόσες ώρες στα χωράφια του. Αφού σας πληρώνω έλεγε, μπορείτε να τα πληρώσετε. 3-4 φορές το χρόνο μόνο διοργάνωνε πάρτι και κερνούσε στο τεράστιο σπίτι του, για να επιδείξει τα νέα σπάνια έπιπλα που αγόρασε ή να καυχηθεί για κάποια νέα πρωτοποριακή μέθοδο γεωργικής καλλιέργειας που ανακάλυψε. Εντωμεταξύ είχε μαζέψει ένα τεράστιο κομπόδεμα, για ασφάλεια έλεγε, για μία δύσκολη ώρα ή για όταν γεράσω και δεν μπορώ να δουλέψω πια. Δεν θα παντρευτείς τον ρώταγαν, να κάνεις κανένα παιδάκι; Γιατί να το κάνω έλεγε; Τόσα παιδιά τρέφω άλλωστε και με τόσα λεφτά, όποια γυναίκα θέλω μπορώ να την έχω.
Ο άλλος δεν ήταν και τόσο έξυπνος. Οι γνώσεις που είχε ήταν ό,τι του έμαθαν οι γονείς του που είχαν μάθει από τους παππούδες του και από ένα χρόνο που πήγε σε μία σχολή. Το κτήμα του δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο, το δούλευε μόνος του με τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά. Που και που τον βοηθούσαν και 2-3 καλοί φίλοι. Η παραγωγή πάντως έφτανε για να ζει αυτός και η οικογένειά του αλλά και να δίνει στους φίλους του και σε άλλους χωρικούς σε αντάλλαγμα για άλλα αγαθά ή υπηρεσίες. Τα λίγα που έμεναν τα πουλούσε. Περνούσε αρκετές από τις ελεύθερες ώρες του στο καφενείο του χωριού και βοηθώντας όπως μπορούσε όποιον είχε ανάγκη, είτε συναισθηματικά είτε πρακτικά. Γιατί δεν παίρνεις κανένα καινούργιο εργαλείο του έλεγαν, σκούριασαν πια αυτά. Μπορεί να είναι σκουριασμένα έλεγε αλλά τη δουλειά τους την κάνουν, αλί σε αυτά που γυαλίζουν μα προκοπή δεν έχουν! Και κανέναν άνθρωπο ακόμα γιατί δεν παίρνεις στη δούλεψή σου, να αγοράσεις και το διπλανό κτήμα; Δόξα τω Θεώ έχω ό,τι χρειάζομαι και από υλικά και από ανθρώπους. Και δεν θέλεις να βάλεις κομπόδεμα στην άκρη; Δε φοβάσαι μην έρθει καμία συμφορά τι θα γίνεις εσύ και η οικογένειά σου; Κι αν έρθει συμφορά, ο Θεός θα δώσει και δεν θα ακουμπήσει αποκρινόταν, δε θα αφήσει έτσι ούτε εμένα ούτε την οικογένειά μου.
Έτσι κυλούσε ο καιρός και θα χρόνια, ώσπου ήρθε πράγματι η συμφορά. Τρομερή θεομηνία χτύπησε το χωριό, τα χωράφια όλα πλημμύρισαν, οι σοδειές όλες καταστράφηκαν ολοσχερώς και θα χρειαζόντουσαν πολλοί μήνες για να υπάρξει ξανά παραγωγή. Οι δύο αγρότες μας ήταν σε δύσκολη θέση. Όλοι οι χωρικοί όμως σκέφτηκαν το δεύτερο αγρότη και την οικογένειά του. Τους είχε συμπαρασταθεί τόσες φορές όταν αυτοί είχαν πρόβλημα, δεν μπορούσαν να τον αφήσουν έτσι, άλλωστε δεν είχε και κομπόδεμα. Για όσο καιρό δεν μπορούσε λοιπόν, τον βοηθούσαν όλοι, η βοήθεια που έλαβε ήταν τόση που περίσσευε κιόλας και ανταπέδιδε όπου μπορούσε. Πράγματι, η συμφορά δεν τον ακούμπησε. Τι έγινε με τον άλλο όμως αγρότη όμως; Μα είχε κομπόδεμα και τόσους ανθρώπους να δουλεύουν για αυτόν, θα τα έβγαλε πέρα και αυτός. Έλα όμως που οι καινοτόμες μέθοδοι ήταν άχρηστες μπροστά στην πλημμύρα ενώ όλοι αυτοί που δούλευαν για αυτόν δεν είχαν άλλο εισόδημα και έτσι ήρθαν σε δεινή θέση και αυτοί. Σύντομα πεινούσαν και απαίτησαν από τον πρώην εργοδότη τους να τους αποζημιώσει, δεν έχω τους έλεγε, αυτοί όμως εξαγριωμένοι λεηλάτησαν το σπίτι του και το κομπόδεμα έκανε γρήγορα φτερά. Έτσι λοιπόν, ήταν πια σε απελπιστική κατάσταση και λίγοι χωρικοί τον σπλαχνίστηκαν, πώς να βοηθήσεις κάποιον που είχε τόσο υπεροπτική συμπεριφορά;
Μία μέρα λοιπόν, κουρελής και αδυνατισμένος από την πείνα πια, συνάντησε τον άλλο αγρότη, που το χωράφι του είχε αρχίσει πλέον να επανέρχεται σε κανονικούς ρυθμούς. Από ότι φαίνεται του λέει, ο Θεός σου είναι πιο δυνατός από τις νέες τεχνολογίες. Δε βαριέσαι απαντάει αυτός, όπως βολεύεται ο καθένας. Ο μεγάλος μου γιος θέλει να πάει στην Αθήνα να σπουδάσει και εγώ γέρασα πια, δεν έχω τις αντοχές που είχα, δεν θα έλεγα όχι σε ένα ζευγάρι χέρια ακόμα, αν θέλεις έλα και το φαγητό θα φτάνει και για εσένα. Τι λες; Εγώ να δουλεύω για σένα; Μα είσαι τα καλά σου; Εγώ.. εγώ.. Ούρλιαξε εξοργισμένος ο άλλος, μα μετά κοντοστάθηκε και τελικά συνετίστηκε, δέχτηκε την πρόταση και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Το διδακτικό αυτό παραμύθι είναι δικής μου έμπνευσης που στριφογύριζε καιρό στο μυαλό μου και σκέφτηκα να την καταγράψω και να την αφιερώσω ειδικά σε όσους μου συμπαραστάθηκαν στην προηγούμενη ανάρτηση.
Εξαφανίστηκα λίγο, οι λόγοι καλοί ως επί το πλείστον, πλάκωσαν πελάτες, ο τοίχος που ήταν να βάψω τελείωσε επιτέλους και θα παρουσιάσω εικόνες σε επόμενη ανάρτηση, από την άλλη μία πελάτισσα που με προβλημάτισε πολύ, διότι βέβαια είναι άσχημο να μπαίνεις ανάμεσα σε ανθρώπους, πόσο μάλλον όταν αυτούς τους δύο τους ξέρεις χρόνια, όταν όμως σου έρχεται η ευαίσθητη και γλυκιά κοπέλα, τη βλέπεις ότι σχεδόν εκλιπαρεί για τρυφερότητα και μία καλή κουβέντα, που ο άντρας της, control-freak, δεν μπορεί να της δώσει, σου εκμυστηρεύεται και ότι κάνει σκέψεις να τον αφήσει, εκεί τι κάνεις; Που είναι τα όρια ηθικής και ανηθικότητας; Και όχι, δεν πρόκειται για περίπτωση κάνω τα γλυκά μάτια για να μην πληρώσω. Λεπτό το θέμα και δύσκολη η θέση μου. Τέλος πάντων, ίσως τα γράψω πιο αναλυτικά σε άλλη ανάρτηση. Επιστρέφω όμως με ένα κείμενο "χρωστούμενο" που έχει κάποια σχέση με την ηθική. Ξέρω, κόντεψαν να φτάσουν τα.. Χριστούγεννα, όταν τάζω όμως κάτι θέλω να κρατάω το λόγο μου, έστω με καθυστέρηση. Πρόκειται για το Nude της Μαριλένας, πρόσκληση η οποία μου ήρθε μέσω της γνωστής και μη εξαιρετέας Αριστέας μας. Έκανα μία "αταξία" όμως, δεν έγραψα για το γυμνό σώμα, αλλά για τη γυμνή αλήθεια, η οποία πιστεύω ότι είναι επίσης μεγάλη πρόκληση και μία εντελώς διαφορετική συμμετοχή!
- Αρχάγγελε Μιχαήλ! - Με ζητήσατε Άγιε Πέτρο; - Ναι, έρχονται οι υποψήφιοι για τη γυμνή αλήθεια, πράξε τα δέοντα όπως συμφωνήσαμε - Πηγαίνω Άγιέ μου
...
- Να περάσει ο πρώτος παρακαλώ! - Γεια.. - Για να δούμε τι έχουμε εδώ.. Όνομα Χοντροξάπλας Ροχαλητός, σωστά; - Ναι - Ηλικία: 42 - Ναι.. Έχει πολύ ακόμα; Νύσταξα.. - Αιτία θανάτου: Πολλαπλές κακώσεις. - Ε; - Τόσους μήνες οι σακούλες των σκουπιδιών στο μπαλκόνι έλιωσαν, πάτησες μία μπανανόφλουδα από τα σκόρπια σκουπίδια και πάρ'τον κάτω από τον 5ο. Διέπραξες το αμάρτημα της οκνηρίας, μα τόσος κόπος ήταν πια να τις κατεβάσεις κάτω; - Μα.. - Στο δωμάτιο δίπλα παρακαλώ.. Ο επόμενος! - Γεια χαρά. - Όνομα: Χοντρομπαλάς Φαταούλας - Ακριβώς - Ηλικία: 47 - Μέσα είσαι.. Κανένα κοψίδι παίζει; - Αιτία θανάτου: Δηλητηρίαση.. Ε, βέβαια, δεν τρώγονται όλα τα μανιτάρια, μα εσύ ήσουν ικανός να φας και τις πόρτες αν μπορούσες να τις μασήσεις, διέπραξες το αμάρτημα της λαιμαργίας. - Ήταν η μόνη μου χαρά, ξεχνιόμουν τρώγοντας.. - Το ξέρω, αν πίστευες στο Θεό, θα είχες τόσες χαρές, που δεν θα σου έμενε χρόνος να φας, για αυτό είσαι εδώ, στο δωμάτιο δίπλα παρακαλώ.. Ο επόμενος! - Γεια χαρά νταν - Όνομα: Ασταμάτητος Τιςθελωόλες - Άστα αυτά, αυτή με το φωτοστέφανο στο βάθος κόμματος, θα μου κάνεις κονέ; - Αυταπόδεικτο ναι. Ηλικία: 45 - Παίζει κατάσταση με κανέναν άλλο, ξέρεις; - Αιτία θανάτου: Κρυοπαγήματα. Και που ρωτάς, μήπως σε ένοιαξε; Με παντρεμένη ήσουν, μπούκαρε ο σύζυγος γιατί κάτι ψυλλιαζόταν, ε, το ψυγείο δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή κρυψώνας. Διέπραξες το αμάρτημα της λαγνείας. - Μη με ξενερώνεις τώρα, πεθαμένο πώς θα με θέλει η μαντάμ φωτοστέφανο; - Στο δωμάτιο δίπλα γρήγορα και σοβαρέψου όσο είναι καιρός! Ο επόμενος! - Γεια, δε πιστεύω να μου ζητήσετε τίποτα λεφτά; - Χμ, δε χρειάζεται να ρωτήσω, όνομα: Αδίστακτος Χοντροπορτοφολάς, ηλικία: 50 - Αν είστε της εφορίας, δεκάρα τσακιστή δε θα πάρετε! - Αιτία θανάτου: ... - Μα είναι γελοίο, έχω λεφτά για τους καλύτερους γιατρούς, αποκλείεται να πέθανα τόσο νέος! - Είχες και μέσα σε αυτά πνίγηκες. Πήγες να μιμηθείς τον σκρουτζ μακ ντακ στα λιρόλουτρα, μα αυτός ήταν κατά τι ελαφρύτερος, εσύ πώς να βγεις και ποιος να σε ακούσει, όλους τους απέφευγες για να μη σου ζητάνε λεφτά. Διέπραξες το αμάρτημα της απληστίας. - Οκ, πόσα θέλεις για να τελειώσει όλο αυτό; - Ου να μου χαθείς, στο δωμάτιο γρήγορα! Ο επόμενος! - Σπέρα - Όνομα: Τσαμπουκαλού Τασπαωόλα - Ναι, γιατί, τραβάς κανένα ζόρι; - Ηλικία: 39 - Θα μου πεις τι τρέχει να ουμ; - Αιτία θανάτου: Ασφυξία. Τόσα αντικείμενα πέταγες πάνω στα νεύρα σου, το μπαλάκι εξοστρακίστηκε στον τοίχο και μπήκε στο στόμα σου, διέπραξες το αμάρτημα της οργής! - Πώς τολμάς να μου μιλάς έτσι! Ξέρεις ποια είμαι εγώ; - Σιωπή! Στο δωμάτιο αμέσως! Ο επόμενος! - Γεια σας - Όνομα: Ζηλιάρα Ψιψίνα - Ναι.. - Ηλικία: 44 - Ναι.. - Αιτία θανάτου: Πυροβολισμός. Είπαμε να ζηλεύεις τους άλλους, μα να τρυπώσεις μέσα στη νύχτα στο γκαράζ του γείτονα για να δεις το νέο του αμάξι; Σε πέρασε για
κλέφτη ο άνθρωπος και.. Διέπραξες το αμάρτημα της ζηλοφθονίας! - Ωραία αυτά τα συννεφάκια, μακάρι να είχα τέτοια διακόσμηση στο σπίτι μου, αλλά που.. - Ουφ, στο δωμάτιο δίπλα παρακαλώ, έχει και εκεί διακόσμηση να χαζέψεις! Ο επόμενος! - Στον παράδεισο είμαι έτσι; Μη νομίζετε ότι θα μου τη φέρετε! - Όνομα: Ταξερωόλα Ειμαικάποια - Ορίστε; - Ηλικία: 30 - Πλάκα μου κάνεις, υπάρχει περίπτωση να μην τα ήξερα αυτά; - Αιτία θανάτου: Ηλεκτροπληξία.. - Μα δεν είναι δυνατόν να πέθανα, τόσο νέα, τι προσπαθείς να παραστήσεις με αυτά που λες; - Δίκιο είχες σε όσα μου είπες μα όχι στο τελευταίο. Πέθανες, πιο νέα από όλους, διότι διέπραξες το μέγιστο των αμαρτημάτων, αυτό της αλαζονείας. Νόμιζες ότι μπορείς να επισκευάσεις μόνη σου τον πίνακα του ηλεκτρικού, οι ηλεκτρολόγοι όμως για κάποιο λόγο υπάρχουν. - Τόσα ξέρεις τόσα λες, κάποιος άχρηστος ηλεκτρολόγος δεν τα είχε φτιάξει σωστά, αυτός φταίει που πέθανα! - Στο δωμάτιο τώρα!
...
- Άγιε είναι όλοι μέσα - Ευχαριστώ Αρχάγγελε, αναλαμβάνω εγώ τώρα
...
- Τέκνα μου, Ειρήνη Υμίν. Ξέρω ότι είστε γεμάτοι απορία, φόβο και οργή. Εδώ είστε από αγάπη, όχι για να κατακριθείτε, όπως ο Θεός έστειλε το Χριστό, το μόνο Υιό Του στον κόσμο από αγάπη και όποιος πιστεύει με όλη του την καρδιά στη Σταύρωση και την Ανάστασή Του σώζεται και θεραπεύεται. Η αγάπη του Θεού είναι τέτοια που αφήνει τον κάθε άνθρωπο ελεύθερο να επιλέξει, μα έρχεται πρώτα σε εσάς του αμαρτωλούς, εσείς είστε οι εκλεκτοί του, όπως ο Χριστός έλεγε ότι πάω στα σπίτια όσων με έχουν ανάγκη. Για τον ίδιο λόγο έφερε και εσάς εδώ, για να σας καταμαρτυρήσει τη γυμνή αλήθεια, αυτή που τόσο φοβάστε, όπως κάθε τι γυμνό, ως πιο εκτεθειμμένο. Κάτω από την αγάπη του Θεού όμως, όσοι πιστέψετε, όσο πιο εκτεθειμένοι και γυμνοί είστε, τόσο πιο γρήγορα θα εισέλθετε στη βασιλεία του Θεού και τόσο πιο φανταχτερά ρούχα θα σας περιμένουν εκεί. Οι πιο άθλιοι, οι πιο κατατρεγμένοι, οι πιο μόνοι, αυτοί έρχονται πρώτοι στον Παράδεισο του Θεού, αρκεί να πιστέψουν. Ασταμάτητε, Χοντρομπαλά, Χοντροξάπλα, Αδίστακτε, επιδοθήκατε υπερβολικά στον έρωτα, το φαγητό, τον ύπνο, τα λεφτά, για να αποφύγετε να αντικρύσετε κατάματα το φόβο σας και εσύ τσαμπουκαλού, ξεγελάς τον εαυτό σου παρουσιάζοντας εξωτερικά τη δυνατή, μα μέσα σου κρύβεται ένα αδύναμο φοβισμένο παιδί. Ζηλιάρα, κατέπνιξες το φόβο σου να διεκδικήσεις αυτά που θέλεις στη ζωή και τον μετέτρεψες σε φθόνο για όσους τον κατάφεραν. Όσο για εσένα Ταξερωόλα, εσύ που διέπραξες το μέγιστο των αμαρτημάτων, εσύ τρέμεις μέσα σου πιο πολύ από όλους, ότι δεν θα σε αγαπάει κανείς, αν αποδειχθεί ότι κάπου έκανες λάθος. Παραδεχτείτε τους φόβους σας, ζητήστε με όλη σας την καρδιά από το Θεό να σας γιατρέψει και αυτό θα γίνει, να είστε σίγουροι δε ότι οι αμαρτίες σας θα συγχωρεθούν. Ο Κύριος σας δίνει μία ακόμα ευκαιρία. Στη γη, όλη αυτή την ώρα, είστε σε κόμμα, όχι νεκροί. Τώρα ήρθε η ώρα της επιστροφής..
...
- Βρε Βαγγέλη, κλείσε τη ριμάδα την τηλεόραση, θα κρυώσει το μεσημεριανό! - Τώρα γυναίκα, μια στιγμή, μιλάνε για ένα θαύμα! <<Για ανεξήγητο θαύμα κάνουν λόγο οι γιατροί του γενικού κρατικού, 7 άνθρωποι, από διαφορετικά μέρη και με διαφορετικά τραύματα, όλα όμως ατυχήματα, διακομίστηκαν σε κωματώδη κατάσταση χθες το βράδυ, οι γιατροί τους θεωρούσαν κλινικά νεκρούς, το πρωί όμως η κατάστασή τους παρουσίασε αιφνίδια ανέλπιστη βελτίωση και πριν λίγο ξύπνησαν. Είχαν Άγιο δήλωσε ο διοικητής του νοσοκομείου..>>
Καιρό έχω να βάλω αυτή στήλη, έμπνευση της Ελευθερίας, ευκαιρία λοιπόν να αλλάξω και λίγο το κλίμα, μετά την τελευταία ανάρτηση.
Ακούω
Άλλος ένας μεγάλος μας άφησε, ευτυχώς πλήρης ημερών αυτή τη φορά. Το ύστατο χαίρε λοιπόν από το μπλογκ μου στο Σπύρο Ζαγοραίο με ένα τραγούδι του, παράφραση πολύ γνωστού τραγουδιού του, απίστευτα αυτο-σαρκαστικό και αφού το τραγούδαγε στα 80 του, κάτι μου λέει ότι θα γέλαγε που το βάζω εδώ. Να είσαι αναπαυμένος μάγκα μου και ευχαριστούμε για όλα!
Βλέπω
Παλιές φωτογραφίες μου ανέσυρα, αφιερωμένες σε αυτή την παρέα, δεν έχω λόγια για αυτό που εξέλαβα στην προηγούμενη ανάρτηση, μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους!
Συλλογίζομαι
Τη συμμετοχή μου στο τελευταίο συμπόσιο της Αριστέας. Η έμπνευση μου ήρθε σχεδόν αμέσως με την ανακοίνωση έναρξης, το έγραψα και αποφάσισα να το στείλω έτσι χωρίς πολλά πολλά, καμμιά φορά αυτά που βγαίνουν από την καρδιά έτσι απλά είναι τα καλύτερα. Η διάθεσή μου ήταν χιουμοριστική, αν έστω και 1-2 άτομα έσκασαν ένα φευγάτο χαμόγελο διαβάζοντάς το, αυτή είναι υπεραρκετή αμοιβή για μένα, η συμμετοχή βλέπετε δεν είναι μόνο οι βαθμοί, είναι τιμή μου βέβαια που πήρα ένα 3άρι, μα μεγαλύτερη τιμή είναι το μοίρασμα ψυχής και συναισθημάτων, το να αγγίξω έστω και για λίγο, φευγαλέα, την καρδιά του άλλου.
Απόπειρα ποίησης -----------------------
Μια φίλη μακρινή ακούραστη μα τι καλή νέα ξεκίνησε γιορτή πήρα χαρτί στο πι και φι
να κάνω εγώ τον ποιητή καλό κι αυτό με τον τοτό μου το πε μένα ένα πουλι θα φάω ντομάτα και αυγό
πριν να τα ρίξετε με το κιλό μόνο ετούτο θα σας πω το πιο καλό το φαγητό μην το πετάτε στον τρελό
γι'αυτό φίλοι μου παρακαλώ λίγη επιείκεια ζητώ κι αν άλλα ντάλα πω ρίξτε τα και στο γυαλό
μη σας τρομάζουν τα σαρδάμ υπάρχουνε και τα χαμάμ κι αντί να πείτε έλεος πονάμ γιατί δε λέτε πα να φαμ;
κάπου εδώ αποχωρώ πριν να πέσει και νερό σε όσους είναι ακόμα εδώ πολλά θα πω ευχαριστώ!
Κάποιες φορές η πραγματική ζωή έρχεται και ζητάει περισσότερα, οπότε ο χρόνος για το internet γενικά λιγοστεύει.
Επανέρχομαι με ένα δικό μου ποιήμα, δεν αντικατοπτρίζει ακριβώς την τωρινή μου διάθεση, το εμπνεύστηκα πριν λίγο καιρό, τώρα το παρουσιάζω σε πρώτη πανελλήνια (και παγκόσμια) μετάδοση χαχα!
Η Αιωνιότητα
Μαζί σου είπες εσαεί
και εγώ σου πέταξα μαχαίρι
μα δεν είχες ματαδεί
σου έτρεμε στο χέρι
Μέσα απ' τη γυάλα διαρκώς
αγάπη τηλεγραφικώς
όμορφα λουλούδια ψεύτικα
λόγια δίχως νόημα γλυκά
Πώς να καλάβει
για πότε βγήκε αίμα
μαχαίρι δεν είχε ματαδεί
της έτρεμε στα χέρι
Εγώ ο τρελός
έδωσα μαχαίρι
στης ανασφάλειας το ταίρι
κείνο το μεσημέρι
Στης αιωνιότητας τα μέρη
του φόβου δεν έχεις το καρτέρι
το χέρι και αν τρέμει
το αίμα αλήθεια θα αναβλύζει
Και ένα τραγούδι που νομίζω ότι απλά ταιριάζει γάντι:
Καλά να περνάτε και να προσέχετε τους εαυτούς σας!
Edit: Μία μέρα μετά η γνωστή συλλογή της Μαρίας Νι επέστρεψε, οπότε το προσθέτω.
Η μία από τις δύο στιγμές του έτους που ο ήλιος χτυπάει κάθετα τον ισημερινό, η μία από τις δύο μέρες του έτους που η μάχη φωτός-σκότους δεν έχει νικητή, η άλλη είναι η εαρινή ισημερία
Από αύριο και για 6 μήνες, μέχρι την εαρινή ισημερία, είναι η ώρα του σκότους
Η ώρα των σκιών, που πάντα είναι μεγαλύτερες το χειμώνα
Είναι η ώρα των καταπιεσμένων επιθυμιών, του αποκυρηγμένου εαυτού, των ανεκπλήρωτων τάσεων, των ενορμήσεων του θανάτου
Όταν ο Ιούδας πρόδωσε τον Ιησού, του είπε: Είναι η ώρα σου Ιούδα, η ώρα των σκιών
Το φως θα ξαναέρθει σε 6 μήνες, όπως ήρθε με την Ανάσταση μετά τη Σταύρωσή του
Αύγουστος, το καλοκαίρι στο αποκορύφωμά του. Η πολυκοσμία της Ομόνοιας και του Συντάγματος έχει πάει προσωρινές διακοπές στις πλαζ και τα χωριά. Οι πλάκες των πεζοδρομίων εκτελούν χρέη ματιών κουζίνας και το ρεσιτάλ των τζιτζικιών έχει φτάσει στα φόρτε του.
Σε εκείνη τη γωνιά της Καστέλλας* όμως, είχε βρει το μάστορή του. Πότε το μελτέμι**, πότε ο μπάτης*** του Σαρωνικού, χόρευαν στο δικό τους ρυθμό, μακριά από καύσωνες και λίβες****.
Και εκείνη την ημέρα δε, είχε φρεσκάρει***** για τα καλά ο μπάτης***, λίγο ακόμα και θα ήθελες μακρυμάνικο. "Από Αύγουστο Χειμώνα", μονολόγησε ο κυρ Θανάσης, "σα να είχαν δίκιο οι παλιοί".
40 χρόνια τώρα σε αυτό το γραφικό καφενεδάκι, στην άκρη του λόφου. Άλλα όνειρα είχε, να σπουδάσει, μα η ζωή, ως συνήθως, κάνει τα δικά της. Δεν είχε προλάβει να τελειώσει καλά καλά το λύκειο, όταν χτύπησε το ρημάδι το τηλέφωνο, τρέμοντας το σήκωσε η μάνα του, είχε ένα κακό προαίσθημα από το πρωί. Ο πατέρας του προδόθηκε από την καρδιά του ενώ δούλευε. Ένα καφέ σέρβιρε, όταν σωριάστηκε ξαφνικά, οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου είπαν. Άρον άρον πήγε στρατό, μειωμένη θητεία ως μοναχογιός, κάποιοι θείοι βοηθούσαν στο καφέ και όταν απολύθηκε, πριν καλά καλά κλείσει τα 20, έγινε το αφεντικό.
Κόντευε τα 60 πια, ώρες ώρες αναρωτιόταν μήπως άφησε τη ζωή να του νεκρώσει τα όνειρα. Μήπως έπρεπε να τους είχε δώσει μία ευκαιρία ακόμα; Και πώς θα ζούσαν αυτός και η μάνα του; Άλλο εισόδημα δεν είχαν. Γαλήνευε όμως αναλογιζόμενος τα ταξίδια που έζησε μέσα σε αυτό το μικρό καφενεδάκι.
Ναι, ναι, ταξίδια και ας ήταν ένας χώρος 50 τετραγωνικών. Ταξίδια ψυχών. Ήταν αμέτρητες οι ψυχές που πέρασαν από τα 50 αυτά τετραγωνικά. Όλες ίδιες, ανθρώπινες, μα και διαφορετικές. Η κάθε μία είχε τη δική της ιστορία να διηγηθεί, άλλη θλιβερή, άλλη χαρούμενη, άλλη ήρεμη και άλλη φουρτουνιασμένη. Όχι, σίγουρα τον αποζημίωσε ο Θεός με αυτά τα ταξίδια, δίκαιος καρπός των ανεκπλήρωτων ονείρων.
Δεν είχαν όλα τα ταξίδια τα ίδια να σου πουν. Κάποια ήταν μία διαδρομή μέσω από έναν καλοφτιαγμένο, ήρεμο δρόμο, με ελάχιστες στροφές και ένα όμορφο λιβάδι τριγύρω με κάποια λίγα βράχια διάσπαρτα. Αυτοί ήταν οι συνηθισμένοι άνθρωποι, η πλειοψηφία, που έχει βρει τον τρόπο να τα βγάζει πέρα και ας σκόνταφτε που και που σε καμιά πετρούλα το αυτοκίνητο. Τι να πάρει κανείς από ένα τέτοιο ταξίδι; Υπήρχαν και κάποιοι άλλοι δίχως το παραμικρό πετραδάκι στο δρόμο τους, με μία όαση τριγύρω, γεμάτη παραδείσια πουλιά και θεσπέσιες μελωδίες. Αυτοί ήταν οι τυχεροί και πιο σπάνιοι. Αυτοί που έχουν φτάσει πιο κοντά από όλους σε Εκείνον, που 10 λεπτά μαζί τους αρκούσαν για να νιώσεις μία αγαλλίαση και τυχερός που αξιώθηκες να τους συναντήσεις. Μα τα πιο πολλά σου τα έλεγαν άλλοι, αυτοί που αντί για δρόμο είχαν κακοτράχαλα μονοπάτια μέσα από αδυσώπητη ζούγκλα, ανήλιαγα, γεμάτα βούρκο, τρομακτικούς βάλτους, αγρίμια, θεόρατες κοτρόνες, θλίψη, δάκρυα, αυτοί που οι πολλοί τους λένε τρελούς, αμαρτωλούς, διαταραγμένους, ιδιόρρυθμους και πάει λέγοντας. Πίσω από την κόλαση όμως, καταλάβαινες ότι υπήρχε μία ψυχή αυτοκαταδικασμένη, που δεν δέχτηκε ποτέ αγάπη, δεν έγινε ποτέ αποδεκτή για αυτό που είναι και σε μία απέλπιδα προσπάθεια να τραβήξει την προσοχή, να ανήκει κάπου, μαχαιρώνει την καρδιά της ή τις καρδιές άλλων. Σε αυτούς στεκόταν περισσότερο ο κυρ Θανάσης. Είχε καταλάβει ότι αυτοί είχαν ανάγκη την περισσότερη αγάπη, κάποιον να τους πει ότι είναι εκεί για αυτούς, να τους μιλήσει με κατανόηση και τρυφερότητα. Άλλωστε και ο ίδιος ο Χριστός έλεγε ότι ήρθε για τους αμαρτωλούς σε αυτή τη γη.
Αυτά ήταν τα ταξίδια του. Τέσσερις δεκαετίες τώρα έκανε πολλά, αυτό όμως δεν το είχε ματαδεί. Αυτός ο νέος, γύρω στα 30 θα ήταν, που ερχόταν εδώ και μία εβδομάδα, ήταν κάτι ξένο, κάποιο κομμάτι του παζλ που έλειπε ίσως; Το πιο σπάνιο; Ή μήπως αυτό που σου έχει παραπέσει κάπου, έχεις φάει τον κόσμο στο δωμάτιο και το κενό μένει εκεί να σου τριβελίζει το κεφάλι; Κάθε μέρα γύρω στις 5 το απόγευμα η ίδια ιστορία. Ζήταγε ένα κονιάκ, καθόταν αμίλητος σε μία γωνία και αγνάντευε με τις ώρες τη θάλασσα, που και που έφερνε το ποτήρι στο στόμα, αναστέναζε, κατέβαζε μία γουλιά αργά αργά και πάλι από την αρχή. Κάποιες φορές έφτανε μέχρι αργά το βράδυ, οπότε και άφηνε τα λεφτά, αναστέναζε ξανά και χανόταν αμίλητος.
Δεν γίνεται, σήμερα θα του μιλήσω, σκέφτηκε ο κυρ Θάνος, ανοίγοντας το τζουκ μποκ. Παμπάλαιο και σαραβαλιασμένο ήταν, του άρεσε όμως αυτή η εσάνς 60s, παλιού ελληνικού κινηματογράφου, πόσες φορές δεν είχε κρατήσει από την είσπραξη για να πάει στο σινεμά, πόσες ώρες δεν είχε αφιερώσει στη συντροφιά του Αυλωνίτη, Χατζηχρήστου, Φωτόπουλου, Παπαγιανόπουλου και τόσων άλλων, που λίγο πολύ έχουν μπει στα σπίτια όλων, με τραγούδια σαν αυτό που μόλις ξεκινούσε να παίζει:
Και ήταν από τα αγαπημένα του αυτό. Όχι ότι ήταν μισογύνης, κάθε άλλο. Αγάπησε και τον αγάπησαν πολλές γυναίκες στη ζωή του. Ευτύχισε να παντρευτεί, να έχει 30 χρόνια ευτυχισμένου γάμου και 2 παιδιά. Δεν μπορούσε να ζητήσει κάτι άλλο. Είναι όμως αυτή η αλήθεια που περνάει, που όλοι κατά βάθος την ξέρουμε, λίγοι την παραδέχονται όμως, άλλος θεωρείται το ισχυρό φύλο και άλλος τελικά προκαλεί τις εξελίξεις με μία απόφαση, θες και ότι αναφέρει την περιοχή που έχει περάσει τόσα χρόνια της ζωής του, πάντα του γεννούσε έντονα συναισθήματα.
Σέρβιρε ένα ουζάκι στον εαυτό του και κατευθύνθηκε προς το μέρος του. Κάθισε στην απέναντι άδεια καρέκλα. Αυτός γύρισε λίγο το κεφάλι προς το μέρος του, χαμογέλασε αμήχανα, σα να μην ήξερε πως να αντιδράσει στην παρουσία του.
- Συμπάθα με αγόρι μου, ξέρω ότι δεν μου πέφτει λόγος, αλλά να, μία εβδομάδα τώρα σε βλέπω έτσι, ματώνει η καρδιά μου..
- Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, μα δε νομίζω ότι μπορείτε να βοηθήσετε..
- Βλέπω ότι έχεις μεγάλο καημό, και μόνο να τον πεις κάπου θα είναι μεγάλο ξαλάφρωμα, πίστεψέ με.
- Να τον πω με ένα ανέκδοτο;
- Ανέκδοτο;
- Ναι. Κάποτε λέει παρουσιάστηκε ο Θεός σε κάποιον και του λέει, επειδή ήσουν πάντα καλός χριστιανός, θα σου πραγματοποιήσω μία επιθυμία, ό,τι θέλεις. Το σκέφτεται αυτός και λέει, θέλω μία γέφυρα από την Αθήνα μέχρι το χωριό μου στη Νάξο. Το σκέφτεται λίγο ο Θεός και του λέει, κοίτα, όπως καταλαβαίνεις αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο έργο, θέλει πολλά υλικά, αν επιμένεις να στο κάνω, είσαι σίγουρος όμως πως δεν υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες; Χμ, να καταλάβω τις γυναίκες! Τότε ο Θεός του λέει, εε ναι, και η γέφυρα που λέγαμε θέλεις να έχει μία ή δύο λωρίδες; Καταλάβατε;
- Αχ, κατάλαβα. Αυτή τη φουρτούνα όλοι την έχουμε περάσει. Μα κάποτε έρχεται και η μπουνάτσα******.
- Σας ευχαριστώ.. δεν ξέρω και το όνομά σας..
- Θανάσης, οι περισσότεροι με ξέρουν ως κυρ Θανάση. Εσύ;
- Γιώργος, χάρηκα.
- Και εγώ χάρηκα, επέτρεψέ μου όμως, επειδή με φωνάζουν για παραγγελία θα σε αφήσω, το επόμενο τραγούδι του τζουκ μποξ όμως είναι για σένα!
Αχ τι τραβάμε στην αναζήτηση αυτού του κομματιού που λείπει. Μα μήπως εκεί είναι το λάθος τελικά, στην αναζήτηση; Άραγε, αυτή που κρατάει τελικά το κομμάτι, μήπως περιμένει να τα παρατήσουμε για να μας το δώσει; Είπαμε, αυτές παίρνουν τις αποφάσεις..
Αλλά πάλι, σίγουρος δεν είμαι και ας είμαι παντρεμένος. Εδώ και ο Θεός ο ίδιος τα βρίσκει μπαστούνια!
Αυτά σκεφτόταν ο κυρ Θανάσης, Κόντευε 11, το καφέ είχε αδειάσει, ο αέρας είχε κοπάσει πια. Το σπίτι μου με περιμένει μονολόγησε, κλειδώνοντας την τζαμένια πόρτα, αύριο πάλι, νέα μέρα, καινούργιο παζλ..
*Καστέλλα: Περιοχή και λόφος του Πειραιά. Το καφέ της ιστορίας δεν είναι υπαρκτό. **Μελτέμι: Αλλιώς ετησίες, άνεμος βορείων διευθύνσεων που πνέει στο Αιγαίο τα καλοκαίρια και δροσίζει τις γύρω περιοχές. ***Μπάτης: Η θαλάσσια αύρα. Άνεμος που πνέει από τη θάλασσα προς την ξηρά, κυρίως το καλοκαίρι και την άνοιξη, δροσίζοντας τις παράκτιες περιοχές. ****Λίβας: Καυτός ΝΔ άνεμος που πνέει κυρίως την Άνοιξη στις περιοχές ανατολικά της Πίνδου, καίγοντας τα σπαρτά. *****Φρεσκάρει: Ενισχύεται, δυναμώνει. ******Μπουνάτσα: Η εντελώς ήρεμη-λεία θάλασσα.
Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο νέο γύρο ιστοριών του καφενέ που εμπνεύστηκε η Μαρία, στην οργάνωση βοηθάει και η Αριστέα..
Καιρό είχα να κάνω ανάρτηση ε; Εκτός από τους αρνητικούς λόγους όμως (κακή διάθεση), αυτή τη φορά υπήρξαν και καλοί, πλάκωσαν πελάτες στο service!
Ξέρω, σας χρωστάω κάποιες σκέψεις μου για το γάμο και σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον που δείξατε, θα έρθουν όμως στην επόμενη ανάρτηση (υπόσχομαι ότι δεν θα μεσολαβήσουν πάλι τόσες μέρες :p), αυτή μπορείτε να την πάρετε και ως εισαγωγή, αφού, με αφορμή το γνωστό δρώμενο της Μαρίας Νι και την ανάρτηση με την οποία το συνέχισε αυτή τη φορά, τα παρακάτω αντικατοπτρίζουν σκέψεις-συναισθήματα μου αυτόν τον καιρό για παραπλήσια θέματα, τον έρωτα, τις σχέσεις κ.λ.π., επίσης σκέφτηκα ότι έλειπε κάτι του μεγάλου Σαίξπηρ από το δρώμενο αυτό.
Γίνεται μέσα στη μέση του καλοκαιριού και ενώ καίγονται όλα από τη ζέστη, να έχεις χειμώνα; Γίνεται..
Σονετο 97
Μοιάζει χειμώνας ο καιρός που έχω φύγει
και τη χαρά του χρόνου έχασα, εσένα·
πόσο σκοτάδι έχω νιώσει, πόσα ρίγη,
πόσο Δεκέμβρη σε τοπία ερημωμένα.
Κι ήταν ο απόδημος ο χρόνος καλοκαίρι,
μεστό φθινόπωρο μέσα στο γέννημά του,
που όλο της άνοιξης το λάγνο βάρος φέρει,
σαν μήτρα πλήρης μες στο πένθος του θανάτου.
Τόση πληθώρα, αποκύημα της λύπης
ήταν για μένα, και καρπός χωρίς πατέρα·
το καλοκαίρι ξέρει εσένα, κι όταν λείπεις
όλα σωπαίνουν τα πουλιά στον άδειο αέρα.
Κι αν κελαηδήσουν, λένε πένθιμο κανόνα,
κι ωχρούν τα φύλλα με το φόβο του χειμώνα.
Και απαγγελία σε βίντεο εδώ:
Και θα το συνοδέψω με ένα από τα παντοτινά αγαπημένα μου τραγούδια, που σχεδόν δακρύζω όταν το ακούω..
Αυτό θέλω και εγώ, να με αγαπάς, όσο μπορείς, όχι από υποχρέωση, όχι από φόβο, όχι αναγκαστικά, απλά να μου λες ότι είσαι εδώ για μένα επειδή το θέλεις και να είμαι και εγώ για σενα, επειδή το θέλω. Να μου λες ότι όλα θα πάνε καλά, αρκεί που συναντήθηκαν οι ουρανοί μας και χάρισε ο ένας στον άλλό κάποια από τα αστέρια της ψυχής του, γιατί το ήθελε, συνειδητά, ειλικρινά, χωρίς γαλαξίες που δεν ανακαλύφθηκαν ακόμα..
