Η στιγμή σου σε ένα ποίημα - Σονέτο 97

Καιρό είχα να κάνω ανάρτηση ε; Εκτός από τους αρνητικούς λόγους όμως (κακή διάθεση), αυτή τη φορά υπήρξαν και καλοί, πλάκωσαν πελάτες στο service!

Ξέρω, σας χρωστάω κάποιες σκέψεις μου για το γάμο και σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον που δείξατε, θα έρθουν όμως στην επόμενη ανάρτηση (υπόσχομαι ότι δεν θα μεσολαβήσουν πάλι τόσες μέρες :p), αυτή μπορείτε να την πάρετε και ως εισαγωγή, αφού, με αφορμή το γνωστό δρώμενο της Μαρίας Νι και την ανάρτηση με την οποία το συνέχισε αυτή τη φορά, τα παρακάτω αντικατοπτρίζουν σκέψεις-συναισθήματα μου αυτόν τον καιρό για παραπλήσια θέματα, τον έρωτα, τις σχέσεις κ.λ.π., επίσης σκέφτηκα ότι έλειπε κάτι του μεγάλου Σαίξπηρ από το δρώμενο αυτό.

Γίνεται μέσα στη μέση του καλοκαιριού και ενώ καίγονται όλα από τη ζέστη, να έχεις χειμώνα; Γίνεται..

Σονετο 97

Μοιάζει χειμώνας ο καιρός που έχω φύγει
και τη χαρά του χρόνου έχασα, εσένα·
πόσο σκοτάδι έχω νιώσει, πόσα ρίγη,
πόσο Δεκέμβρη σε τοπία ερημωμένα.

Κι ήταν ο απόδημος ο χρόνος καλοκαίρι,
μεστό φθινόπωρο μέσα στο γέννημά του,
που όλο της άνοιξης το λάγνο βάρος φέρει,
σαν μήτρα πλήρης μες στο πένθος του θανάτου.

Τόση πληθώρα, αποκύημα της λύπης
ήταν για μένα, και καρπός χωρίς πατέρα·
το καλοκαίρι ξέρει εσένα, κι όταν λείπεις
όλα σωπαίνουν τα πουλιά στον άδειο αέρα.

Κι αν κελαηδήσουν, λένε πένθιμο κανόνα,
κι ωχρούν τα φύλλα με το φόβο του χειμώνα.

Και απαγγελία σε βίντεο εδώ:

Και θα το συνοδέψω με ένα από τα παντοτινά αγαπημένα μου τραγούδια, που σχεδόν δακρύζω όταν το ακούω..

Αυτό θέλω και εγώ, να με αγαπάς, όσο μπορείς, όχι από υποχρέωση, όχι από φόβο, όχι αναγκαστικά, απλά να μου λες ότι είσαι εδώ για μένα επειδή το θέλεις και να είμαι και εγώ για σενα, επειδή το θέλω. Να μου λες ότι όλα θα πάνε καλά, αρκεί που συναντήθηκαν οι ουρανοί μας και χάρισε ο ένας στον άλλό κάποια από τα αστέρια της ψυχής του, γιατί το ήθελε, συνειδητά, ειλικρινά, χωρίς γαλαξίες που δεν ανακαλύφθηκαν ακόμα..

Καλή συνέχεια και καλά να περνάτε όλοι!