Πλούτος και απληστία

Αφού πιο πολύ τιμήσατε τις αμπελοφιλοσοφίες μου παρά το φαγητό, αν κρίνω τουλάχιστον από τα σχόλια, αποφάσισα να επανέλθω σε αυτές με ένα θέμα που ξεκίνησα να το σκέφτομαι τυχαία πριν μερικές μέρες, όταν σε ένα σπίτι που είχα πάει για να φτιάξω κάτι στη σύνδεση του internet, είδα αυτή τη φράση:

Πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει πολλά αλλά αυτός που αρκείται στα λίγα

Ο σοφός λαός μας επίσης λέει:

Όποιος θέλει τα πολλά, χάνει και τα λίγα

Κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι

Είναι γνωστό ότι η απληστία είναι κακό πράγμα:

Τι είναι πλούτος λοιπόν;

Να έχεις πολλά λεφτά; Μα τι να τα κάνεις αν έχεις μία ανίατη ασθένεια;

Να έχεις τεράστιο σπίτι; Ε, και, τι με αυτό, αν είναι άδειο και κάθε βράδυ στο κρεββάτι πέφτεις μόνος, χωρίς μία αγκαλιά να ταξιδέψεις;

Είναι τάχα μου η δόξα; Να σε ακολουθούν πολλοί σαν άβουλα στρατιωτάκια, μα κανένα να μην ξέρεις πραγματικά;

Ή μήπως η γνώση; Η ίδια γνώση που νίκησε την ευλογιά και την πανούκλα, έφτιαξε όμως και την ατομική βόμβα.

Φίλοι μου, για μένα ο μεγαλύτερος πλούτος έχει δοθεί σε όλους μας μία συγκεκριμένη στιγμή, τη στιγμή που γεννηθήκαμε. Το σύμπαν μας έδωσε αυτό το μοναδικό δώρο, να έρθουμε σε αυτόν τον πλανήτη.

Να βιώσουμε την ομορφιά του. Ναι, υπάρχουν και ασχήμιες, είναι τόσες όμως οι ομορφιές..

Να περπατήσουμε, να απολαύσουμε τη θάλασσα, το ηλιοβασίλεμα, το βουνό, τον ουρανό, τα αστέρια!

Να βρεις τη χαρά, να τη δώσεις στους άλλους (το τελευταίο ειδικά δεν ξέρω αν το έχω πετύχει)

Και να μοιραστείς την ψυχή σου με κάποια, πιασμένοι χέρι χέρι, να κοιτάτε στα μάτια, ο ένας τον ουρανό του άλλου..

Ταπεινές μου σκέψεις όλα αυτά.

Καλά να περνάτε όλοι!