Και φυσικά εννοώ τον Μίκη. Τα 90 κλείνει σήμερα αυτός ο ζωντανός θρύλος της Ελλάδας. Ό,τι και να πεις είναι λίγο. Τα λόγια είναι φτωχά, αφήνω τους στίχους και τη μουσική να μιλήσουν.
Και τα αφήνω να ανταμώσουν μία πολύ έντονη χρονιά για το μπλογκ μου. Δε θα πω δύσκολη και ακόμα περισσότερο άσχημη. Θεωρώ ότι ήταν από τις πιο ουσιαστικές. Αποστασιοποιήθηκα και έτσι βρήκα περισσότερο τον εαυτό μου. Το είχα δηλώσει εδώ και καιρό, το μπλογκ αυτό είναι προσωπικό και ως τέτοιο το λειτουργούσα πάντα. Δε με ενδιαφέρουν τα πολλά σχόλια, ούτε μου έλειψαν ιδιαίτερα. Για πλάκα; Μα υπάρχουν τόσοι άνθρωποι εκεί έξω να κάνεις πλάκα, γιατί να το κάνεις από μία οθόνη καρδιά μου; Για δημόσιες σχέσεις; Είπαμε, το μπλογκ αυτό είναι προσωπικό. Και όπως και να έχει, εγώ έχω τη συνείδησή μου καθαρή. Ξέρω ότι τα κίνητρά μου ήταν καλά και ειλικρινή. Αυτό μου αρκεί. Ευχαριστώ για μία ακόμα φορά όσους πέρασαν. Μα πολύ περισσότερο ευχαριστώ όσους έφυγαν, διότι αυτοί μου έδωσαν τα μεγαλύτερα μαθήματα.
Μετά από όλα αυτά, θεωρώ ότι χρειάζεται ένα μικρό διάλειμμα. Κατεβάζω ρολά λοιπόν και θα επανέλθω κάπου εκεί το Σεπτέμβρη.
Καλό καλοκαίρι και καλά να περνάτε ό,τι και αν κάνετε!
Αφορμή για αυτή την ανάρτηση αποτελεί ένα περιστατικό που έγινε το πρωί. Η μάνα μου βρήκε μέσα στο σπίτι ένα πτηνό και μην ξέροντας τι είναι, πάνω στο φόβο της, το εξολόθρευσε. Από τις περιγραφές τις μετά κατάλαβα ότι σχεδόν σίγουρα ήταν νυχτερίδα.
Δυστυχώς οι νυχτερίδες είναι αρκετά παρεξηγημένες. Στην πραγματικότητα όμως όχι μόνο είναι άκακες και αβλαβείς, είναι και ζώα κοινωνικά και κάποιες φορές ωφέλιμα για τον άνθρωπο. Δεν είναι τυχαίο που σε πολλές κοινωνίες θεωρούνται οιωνός καλής τύχης, μέχρι και οι τραγουδιστές λένε για αυτές, μια νυχτερίδα στη σκεπή φυλάει το σπιτικό μου..
Και οι ρεμπέτες δεν πάνε πίσω..
Και να ορισμένα ενδιαφέροντα που βρήκα για τις νυχτερίδες:
- Η νυχτερίδα είναι το μοναδικό θηλαστικό που πετά. Μοιάζει με ποντίκι που έχει φτερά.
- Η λαϊκή παράδοση δίνει μια εξήγηση γι’ αυτό. Μας λέει ότι ήταν ένα ποντίκι που μια μέρα μπήκε στην εκκλησία και βρήκε χάμω ένα κομμάτι αντίδωρο, το οποίο από ευλάβεια δεν έφαγε, αλλά το πήρε από εκεί και το φύλαξε σαν φυλαχτό πολύτιμο. Ο Θεός για να το ανταμείψει του έδωσε φτερά να πετά στον ουρανό
- Έκτοτε πετά ψηλά, αλλά μόνο τη νύχτα . Κάθε σούρουπο οι νυχτερίδες αφήνουν τις σπηλιές, τα κοιλώματα των βράχων, των δέντρων και τα χαλάσματα των αρχαιολογικών χώρων, όπου φωλιάζουν κρεμασμένες σαν σταφύλια κατά πυκνές ομάδες των 50-500 και αρχίζουν το κυνήγι της τροφής τους, Ανάλογα με το είδος της τροφής τους οι νυχτερίδες χωρίζονται σε εντομοφάγες, σαρκοφάγες, φρουτοφάγες κ.τ.λ.
- Η νυχτερίδα της Κρήτης και γενικά της Ελλάδας είναι κυρίως εντομοφάγος, μικρόσωμη φτάνοντας τους 10-13 πόντους στο μήκος.
- Η νυχτερίδα είναι γνωστή για τρεις αξιοσημείωτες ιδιότητές της.
1. Την οξύτατη και ευαίσθητη ακοή της (ακούει και τον παραμικρό θόρυβο, ακόμα και το πέταγμα της μύγας σε απόσταση 10μ. την νύχτα)
2. Το υπερηχητικό «ραντάρ» που διαθέτει (εκπέμπει 30.000-70.000 παλμούς το δευτερόλεπτο) που την βοηθά να προσανατολίζεται στο σκοτάδι και να αποφεύγει παντός είδους εμπόδια, τα οποία δεν θα μπορούσε να δει με τα μάτια της που είναι πολύ μικρά
3. Την αναπαραγωγή της που γίνεται μία φορά τον χρόνο, το Φθινόπωρο πριν πέσει σε χειμέρια νάρκη. Το περίεργο είναι ότι αν δεν προλάβει να γεννήσει σε δύο μήνες που διαρκεί η κύηση, τότε αυτή αναβάλλεται επί πολλούς μήνες και πραγματοποιείτε κατά τις στιγμές της αφύπνισης.
- Η νυχτερίδα θεωρείτε ωφέλιμη γιατί εξολοθρεύει τεράστιες ποσότητες βλαβερών εντόμων (3.500 έντομα το 24ωρο) και η κοπριά της αποτελεί άριστο λίπασμα.
- Οι εχθροί της νυχτερίδας είναι η γάτα, το κουνάβι, η νυφίτσα, η κουκουβάγια και φυσικά ο άνθρωπος, που δεν την κυνηγά βέβαια, αλλά με τους ψεκασμούς σκοτώνει τα έντομα που αποτελούν την τροφή της και με την τουριστική αξιοποίηση των σπηλαίων και το κάπνισμα αλλοιώνει αισθητά τους βιότοπους που φωλιάζει.
- Οι νυχτερίδες είναι τα μόνα θηλαστικά ικανά να πετάξουν. Είναι δε εξαιρετικές στον αέρα. Τα φτερά τους είναι λεπτά και μιλώντας με όρους της αεροπλοΐας, θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε ως «αεροτομές».
- Μία καφέ νυχτερίδα μπορεί να πιάσει 1200 έντομα σε μέγεθος κουνουπιού σε μία ώρα! Στο Bracken Cave στο Τέξας των ΗΠΑ, έχει υπολογιστεί ότι 20 εκατομμύρια μεξικανικές νυχτερίδες χωρίς ουρά όπου ζουν εκεί, μπορούν να φάνε 200 τόνους εντόμων …σε μια νύχτα!
- Λιγότεροι από 10 άνθρωποι τα τελευταία 50 χρόνια έχουν προσβληθεί από λύσσα λόγω των βορειαμερικάνικων νυχτερίδων. Εξαιτίας του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, οι νυχτερίδες είναι πιθανές μηχανές μικροβίων, μεταφέροντας ασθένειες και τοξίνες στα αθώα θύματα. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Οι νυχτερίδες αποφεύγουν τους ανθρώπους. Εάν δαγκωθείτε από μία νυχτερίδα, πηγαίνετε στο γιατρό, αλλά μην αρχίστε τις ετοιμασίες για κηδείες και τα σχετικά — το πιθανότερο θα είναι να είστε μια χαρά!
- Ένα αντιπηκτικό φάρμακο βρέθηκε στο σάλιο της αυτοκρατορικής νυχτερίδας και ίσως σύντομα χρησιμοποιηθεί για να γιατρεύει τους καρδιοπαθείς. Απ’ ότι φαίνεται, το συστατικό αυτό που αποτρέπει το πήξιμο του αίματος της αυτοκρατορικής νυχτερίδας μπορεί να λειτουργήσει το ίδιο και στον άνθρωπο. Επιστήμονες από διάφορες χώρες προσπαθούν να αντιγράψουν τα ένζυμα που βρέθηκαν στο σάλιο της αυτοκρατορικής νυχτερίδας ώστε να θεραπεύσουν τις καρδιακές παθήσεις και να αποτρέψουν τα συμπτώματα της αποπληξίας στους ανθρώπους.
- Οι νυχτερίδες είναι τόσο συγγενικές με τα ποντίκια, όσο και ο άνθρωπος.
- Οι νυχτερίδες πρωτοεμφανίστηκαν πάνω στη γη πριν από 70 εκατομμύρια χρόνια.
- Σήμερα υπάρχουν χίλια διαφορετικά είδη στον κόσμο∙ κάποια έχουν τόση σχέση μεταξύ τους, όση οι γάτες με τις αρκούδες…
Οι νυχτερίδες είναι η δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα θηλαστικών μετά τα τρωκτικά (~4500 είδη).
- Νυχτερίδες συναντάμε σε όλες τις ηπείρους, εκτός από την Ανταρτική. Απουσιάζουν από κάποια μακρινά νησιά, όπου δεν κατάφεραν να φτάσουν.
- Oι νυχτερίδες έχουν μεγάλη ποικιλία στην εμφάνιση. Η μικρότερη νυχτερίδα ζυγίζει μόλις 2 γραμμάρια, ενώ η μεγαλύτερη ζυγίζει 1,3 κιλά και έχει άνοιγμα φτερών περίπου 2 μέτρα! Διαφορές υπάρχουν και στο μέγεθος και το σχήμα των αυτιών, της ουράς του προσώπου και των δοντιών. Όλες σχετίζονται με το πως ζει το κάθε είδος.
- Στη Λατινική Αμερική υπάρχουν τρία είδη τα οποία τρέφονται με αίμα: τα δύο με αίμα πουλιών και το ένα (βαμπίρ) με αίμα θηλαστικών, ακόμα και ανθρώπων. Το σάλιο των βαμπίρ έχει μία ουσία που δεν αφήνει το αίμα του θύματός τους να πήξει και οι άνθρωποι προσπαθούν να φτιάξουν φάρμακα για τις καρδιοπάθειες από αυτό. Τα βαμπίρ είναι πολύ κοινωνικά ζώα: όταν κάποιο μένει νηστικό τα άλλα του προσφέρουν μισοχωνεμένο φαγητό, ενώ οι μανάδες συχνά «υιοθετούν» ορφανά νυχτεριδάκια!!!
Αν δείτε λοιπόν αυτά τα αξιοθαύμαστα πλάσματα δεν υπάρχει λόγος φόβου, μην τα σκοτώσετε!
Και μιας και είναι γνωστή η έκφραση <<έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας>>, υπονοώντας ότι οι νυχτερίδες φέρνουν γούρι, έτσι για να ξορκίσω ακόμα περισσότερο το κακό, αφήνω ανοιχτά τα σχόλια!
Καλά περνάτε!
Υ.Γ. Τώρα που το θυμήθηκα, μία ψυχή εδώ από τα μπλογκ με είχε παρομοιάσει με νυχτερίδα κάποτε, έστω και καθυστερημένα λοιπόν, την ευχαριστώ για τα καλά της λόγια.
3 σε 1 αυτή η ανάρτηση, καιρό είχα να ανεβάσω έναν ωραίο αχταρμά, οπότε πάμε :p
---
Πρώτο το σύντομο ταξίδι που πήγα Θεσσαλονίκη για να δω ένα φιλαράκι το Σ/Κ που μας πέρασε. Δεν αξιώθηκα να τραβήξω ούτε μία φωτογραφία, ξαφνικά όμως συνειδητοποίησα ότι ακόμα μπορούσα να βγάλω μία πολύ σημαντική!
Χαχαχαχα!
Γιατί βέβαια, το να πας Θεσσαλονίκη και να μην πάρεις τρίγωνα, είναι σα να πηγαίνεις σε πηγή και να μην παίρνεις νερό!
Πέρα από την πλάκα, να την χαίρεστε την πόλη σας φίλοι από τη Θεσσαλονίκη, πραγματικά θα ήθελα να μπορούσα να την επισκέπτομαι πιο συχνά..
---
Πάμε στο δεύτερο μέρος. Την προηγούμενη εβδομάδα, πηγαίνοντας σε μία δουλειά (άσχετη με το νεκροταφείο το τονίζω μην τρομάξετε), βρέθηκα απέναντι από το νεκροταφείο της περιοχής μου να περιμένω να περάσω απέναντι το δρόμο και τράβηξα αυτή την εικόνα:
Λίγο μακάβριο για φωτογραφία θα πείτε. Έτσι και εγώ, όποτε τύχαινε να βρεθώ σε αυτό το σημείο, προχώραγα γρήγορα κάνοντας το σταυρό μου. Αυτή τη φορά όμως ξαφνικά συνειδητοποίησα το οξύμωρο της στιγμής και διάφορα φιλοσοφικά άρχισαν να τριγυρίζουν στο μυαλό μου. Είτε κοίταγα για να περάσω απέναντι είτε όχι, είτε πρόσεχα είτε όχι, είτε περίμενα είτε όχι, τελικά απέναντι θα κατέληγα. Έτσι και στη ζωή, κάποιες φορές, ό,τι και να κάνεις, η κατάληξη είναι προδιαγεγραμμένη. Πείτε το κάρμα, πείτε μοίρα, πείτε το θέλημα του Θεού, αναπόφευκτη φυσική εξέλιξη, όπως θέλετε, όμως έτσι είναι τα πράγματα. Βέβαια όλοι τελικά θα κοιτάγαμε προσεκτικά δεξιά και αριστερά. Διότι δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά και πώς φτάνεις εκεί. Οριζοντίως ή καθέτως; Γεμάτος μετά από ένα μεγάλο ταξίδι ή άδειος; Και κάπου εδώ κολλάνε τα γνωστά λόγια του ποιητή:
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Ας βρούμε πράγματα που έχουν νόημα για μας και μας γεμίζουν και ας απολαύσουμε το ταξίδι, για μένα αυτό είναι το καλύτερο αγχολυτικό...
---
Και κλείνω με μία σύντομη αναφορά σε κάτι που ζήτησε η Μαρίνα, που πρόσφατα ανακάλυψα την παρουσία της στα μπλογκ. Ζήτησε λοιπόν να μιλήσουμε για τη λογοκλοπή. Κατά μία έννοια, έστω και ελάχιστα, έχω μιλήσει για αυτό το θέμα μέσω του banner που εδώ και καιρό έχω στα δεξιά (ask2use). Εννοείται πως, εκτός αν γίνει κατά λάθος, θεωρώ γαϊδουριά το να χρησιμοποιήσει κάποιος κάτι που έφτιαξε άλλος και να μην μπει στον κόπο να αναφέρει την πηγή. Και δεν είναι θέμα χρημάτων, κατά μία έννοια είναι ωραίο να αρέσει στους άλλους κάτι δικό σου και να θέλουν να το αναπαράγουν, αυτό και μόνο είναι μία αμοιβή, δεν θα ζητήσω λοιπόν χρήματα, εκτός αν ο άλλος το χρησιμοποιήσει για εμπορικούς σκοπούς, έστω όμως την ελάχιστη ηθική αμοιβή, ότι hello, αυτός έφτιαξε αυτό που μου άρεσε και το αναδημοσίευσα, ε, την περιμένω και έτσι πράττω και εγώ. Από εκεί και πέρα, δυστυχώς, έχω καταλάβει ότι, αν κάποιος είναι εντάξει, αυτά τα αυτονόητα θα τα καταλάβει από μόνος του λίγο πολύ, άντε αν το έκανε κατά λάθος να χρειαστεί να του το υποδείξεις όμορφα μία φορά, από εκεί και πέρα, το σάλιο σου χαλάς, είναι από το χαρακτήρα του παράσιτο και όσο βρίσκει παίρνει. Οπότε, κατά τη γνώμη μου, χρειάζεται να αποδεχτεί κανείς πως όταν δημοσιεύεις κάτι, 100% σιγουριά δεν υπάρχει, μοιράζεις ότι θέλεις να μοιραστείς και ότι δε θέλεις το κρατάς για τον εαυτό σου ή για πολύ λίγους που εμπιστεύεσαι ότι πραγματικά θα σε ακούσουν και θα σεβαστούν τα όρια. Δυστυχώς, διάφορα άτομα τέτοια με νοοτροπία παρασίτου κυκλοφορούν και εδώ στη μπλογκογειτονιά, το παίζουν μάλιστα φιλενάδες και είναι υπεράνω υποψίας και αυτή η κατάσταση ήταν ένας από τους λόγους που έκλεισα να σχόλια.
Ίσως χαλάω λίγο το γιορτινό μετεκλογικό κλίμα, η Ελλάδα όμως είχε μία μεγάλη απώλεια που επισκιάστηκε από τις εκλογές. Χάθηκε ένας άνθρωπος που έκανε διεθνή καριέρα και δόξασε τη χώρα μας στα πέρατα του κόσμου. Ο λόγος για τον Ντέμη Ρούσσο. Δεν μπορούσα να μην τον τιμήσω εδώ.
Εύχομαι ο Θεός να φωτίζει όλους μας αλλά κυρίως αυτούς που εκλέχθηκαν και να καταφέρουν να ανεβάσουν και να δοξάσουν τη χώρα μας διεθνώς όπως αυτός ο άνθρωπος..
Η ανάρτηση αυτή είναι προγραμματισμένη να ανέβει στις 0:59 της 22/12/14, ακριβώς τη στιγμή του Χειμερινού ηλιοστασίου. Τη στιγμή που ο ήλιος φτάνει στο νοτιότερο σημείο του ουρανού και στο πιο απόμακρο από το βόρειο ημισφαίριο. Είναι η μεγαλύτερη νύχτα, η μικρότερη μέρα και η αστρονομική αρχή του χειμώνα στο ημισφαίριο μας. Η στιγμή που η επικράτηση του σκότους φτάνει στο έπακρό της. Είναι όμως και η στιγμή που η ροή αντιστρέφεται. Από αύριο το σκοτάδι αρχίζει να χάνει έδαφος. Έτσι και με την αποχώρησή μου από τα μπλογκ, το σκότος εδώ μέσα έκανε τη μεγαλύτερη επικράτησή του. Μα και άρχισε να χάνει έδαφος, διότι εκεί έξω σίγουρα υπάρχει πολύ φως, όπως και μέσα σε κάποιες που μου συμπαραστάθηκαν μέσω μειλ, ξέρουν ποιες είναι αυτές, τις ευχαριστώ και θα τις έχω πάντα στην καρδιά και την προσευχή μου, η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη σε αυτές. Όσο για κάποιες άλλες που είχαμε τακτική επαφή και δεν έστειλαν ούτε ένα μειλ και για αυτές προσεύχομαι, να τις φωτίσει κάποια στιγμή ο Θεός.
Τόσα χρόνια που μένω εδώ ξέρω ότι φτάσαμε στο χειμερινό ηλιοστάσιο όταν η δύση του ηλίου γίνει ορατή από το μπαλκόνι του σπιτιού που κοιτάει νότια, στο βάθος διακρίνεται και ο Σαρωνικός, ενώ τα σύννεφα με το χαρακτηριστικά όμορφο σχήμα που θυμίζει τούφες είναι οι λεγόμενοι θύσανοι (cirrus):
Και άλλη μία δύση από την ταράτσα, λίγες εβδομάδες πριν:
Το πρώτο συνθετικό της λέξης ηλιοστάσιο είναι προφανές. Το δεύτερο προέρχεται από τη λέξη στάσιμος, καθώς για λίγες μέρες γύρω από τα ηλιοστάσια, ο ήλιος φαίνεται σα να σταματάει την κίνησή του προς τα βόρεια ή νότια αντίστοιχα. Το φαινόμενο αυτό μπορεί να κατανοηθεί αν σκεφτούμε ένα εκκρεμές, όταν πλησιάζει στα δύο άκρα με τη μεγαλύτερη απόκλιση από τη μέση (στην περίπτωσή μας τα ηλιοστάσια) κινείται όλο και πιο αργά μέχρι που για κάποιες στιγμές φαίνεται να σταματά και ακολουθεί η αντιστροφή της κίνησης. Αντίθετα, τη στιγμή που περνάει από τη μέση (στην περίπτωσή μας οι ισημερίες), η ταχύτητα φτάνει στο μέγιστό της. Φανταστείτε λοιπόν πώς ένιωθαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας που δεν είχαν τις γνώσεις και τα επιστημονικά-τεχνικά μέσα για να καταλάβουν τι συμβαίνει όταν έβλεπαν τον ήλιο μέρα με τη μέρα να χαμηλώνει στα νότια και μετά να σταματάει, οπότε, όταν άρχιζε να ανεβαίνει ξανά, ξεσπούσαν σε πανηγυρισμούς. Περισσότερα για τα ηλιοστάσια εδώ.
Καλό χειμώνα λοιπόν και καλή επαναφορά στο φως από αύριο!
Ένα από τα εορταζόμενα ονόματα είναι και το Αγγελική, που τυγχάνει να είναι το όνομα της μάνας μου και της νονάς μου. Και επειδή μάνα είναι μόνο μία, δε μπορούσα να μην της αφιερώσω μία ανάρτηση εδώ. Σκέφτηκα αρκετά τι να βάλω. Ας ξεκινήσω με το κλασσικό λουλουδικό προ αυτή και όλους τους εορτάζοντες:
Θα συνεχίσω όμως διαφορετικά, με 2-3 από τους διαλόγους μας, που θεωρώ ότι άνετα μπορεί κανείς να γράψει βιβλίο ή σήριαλ! (Οι παρενθέσεις είναι σχόλιά μου εδώ, δεν ειπώθηκαν)
Εγώ: Να σου ζητήσω μία χάρη:
Αυτή: Ναι..
Εγώ: Γίνεται να μη βάζεις πράγματα μπροστά στο φούρνο μικροκυμάτων γιατί δεν ανοίγει η πόρτα;
Αυτή: Και που να τα βάζω; Που είναι το πρόβλημα; (στο υπόλοιπο τεράστιο μάρμαρο ίσως;)
Εγώ: Νευριάζω να τα βγάζω κάθε φορά.
Αυτή: Αυτά τα νεύρα σου.. (απαξιωτικά)
Εγώ: Παράκληση είπα..
Αυτή: Καλά καλά..
(Για να είμαι δίκαιος, δύο μέρες πέρασαν από τότε και δεν ξαναέβαλε, γιατί όμως έπρεπε να γίνουν όλα αυτά τα σχόλια για κάτι τόσο απλό, παραμένει στη σφαίρα των ανεξήγητων για μένα.)
--------
Τσιμεντώνω εκείνο τον τοίχο που έλεγα ότι θα βάψω. Περνάει μία γειτόνισσα και μου λέει ενθαρρυντικά, μπράβο, το παιδί για όλες τις δουλειές είσαι. Μετά από λίγο περνάει η μάνα μου..
Αυτή: Να σου πω μία παροιμία που ταιριάζει με την περίσταση ή θα νευριάσεις;
Εγώ (ψυλλιάζομαι ποια θα μου πει, επειδή είχε νυχτώσει και πάντα σχολιάζει όταν κάνω δουλειές βράδυ): Άστο καλύτερα, μην την πεις.
Αυτή: ... Γιατί δε βάζεις σε μεγαλύτερο κουβά το τσιμέντο να το χειρίζεσαι καλύτερα;,
Εγώ (ελαφρώς νευριασμένα): Μια χαρά το χειρίζομαι έτσι.
(Κατάλαβε ότι νευρίασα και έφυγε. Η πλάκα είναι ότι αυτή μου λέει συνέχεια τα δικά της αλλά σπάνια δέχεται συμβουλές. Οκ, δεκτό, μπορεί να εκτονώνεται μόνο λέγοντάς τα. Εμένα όμως, που ούτε άχνα δεν έβγαλα, μου πετάει συμβουλές και είμαι και ο στριμμένος για αυτή αν νευριάσω..)
--------
Πέρασαν μεσάνυχτα και πάω, την φιλάω για να της ευχηθώ:
Εγώ: Χρόνια πολλά, να σε χαιρ...
Αυτή: Να ζήσω να με βασανίζετε!
Εγώ: Σε βασανίζουμε;
Αυτή: Ε, ναι, αφού δε σε βλέπω προοδεύεις στη ζωή σου..
(Ε, εδώ τι άλλο να έλεγα; Ένα ευχαριστώ τόσο δύσκολο ήταν και έπρεπε να πει όλα αυτά τη συγκεκριμένη στιγμή; Αν συνδυάσουμε δε και το από πάνω, ότι με διορθώνει και αποθαρρύνομαι όταν πάω να κάνω κάτι, με το δε σε βλέπω να προοδεύεις, I rest my case που λένε..)
Παρ'όλα αυτά, πλέον πιο πολύ στην πλάκα τα παίρνω, αυτή είναι η μαμά μου και την αγαπώ, μακάρι να φτάσει τα 100 και εγώ να αντέχω ακόμα μέχρι τότε να την παίρνω στην πλάκα!
Καλή συνέχεια σε όλους και χρόνια πολλά σε όσους γιόρταζαν!
Α, ναι, έχει πολύ πράσινο λοιπόν εκεί και.. σκιουράκια!
Αλλά και πάπιες!
Σύντροφοι στη βαρκάδα που κάναμε στο ποτάμι..
Και αυτή τη φορά ο καιρός δεν ήταν μουντός!
Το μέρος φημίζεται για την επιπεδότητά του και ας απέχει πολύ από τη θάλασσα, το μάτι από συνήθεια την αναζητά, πιο πιθανό όμως να κρύβονται στρουμφάκια στο δάσος..
Δύο ακόμα μέρες μείναμε και ο καιρός μας έκλεινε το μάτι. Έτσι, ξαναπήραμε τους δρόμους..
Να έχετε πίστη, κουράγιο, ανδρεία! Έτσι μας υποδέχεται αυτό το κολλέγιο..
Χωρίς λόγια..
Και για το τέλος τα μουσεία. Με σκελετούς, απολιθώματα..
Ακόμα και δείγματα από άλλους κόσμους είχε!
Εντυπωσιάστηκα ομολογώ, όπως έγραψα σε ένα σχόλιο όμως, παπούτσι από τον τόπο σου και ας είναι μπαλωμένο, η ώρα της επιστροφής έφτασε, ο ήλιος δύει στο φτερό..
Αυτά, να μας έχει ο Θεός γερούς να ταξιδεύουμε, είτε υλικά, είτε ψυχικά..
Καλή υπόλοιπη Κυριακή και καλή εβδομάδα από αύριο!
Η ανάρτηση είναι από προχθές, άργησα να την βάλω, έστω και καθυστερημένες όμως, οι ευχές είναι ευπρόσδεκτες
Τι και αν έχεις ξεμείνει στην Αθήνα;
Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο πανηγύρι, πάει το πανηγύρι σε αυτόν!
Σχεδόν δηλαδή, δυο βήματα από το σπίτι μου, στην Κοίμηση της Θεοτόκου ή Παναγίτσα όμως την ξέρουμε όλοι εδώ, εξ'ου και υπάρχει στάση του τραμ με το ίδιο όνομα:
Δεδομένου ότι είναι και η εκκλησία στην οποία βαφτίστηκα, ένα κεράκι "επιβαλλόταν" και μετά βόλτα στο μικρό αλλά συμπαθητικό πανηγύρι:
Δεν ξέρω, πάντα μου άρεσαν αυτές οι υπαίθριες αγορές, είμαι για τα πανηγύρια που λένε, χαχα!
Τα μάτια μου βέβαια πέφτουν πάντα πάνω στα φαγώσιμα και ας μη μου φαίνεται (τυχερά γονίδια είναι αυτά :P), στο τέλος λοιπόν τίμησα και κάτι καλαμάκια (σουβλάκια για τους βορειοελλαδίτες).
Αυτά, δείγμα ότι κανείς μπορεί να βρει ακόμα και μέσα στην πόλη τρόπους να περάσει ωραία, δεν χρειάζονται πολλά, μόνο καλή διάθεση.
Χρόνια πολλά φίλοι μου σε όλους, εις διπλούν στις/στους εορτάζοντες (που είναι πολλοί και συγχωρήστε με που δεν θα πω ξεχωριστά), να έχουμε την Παναγία να μας προστατεύει και του χρόνου με υγεία!
Κανένας δεν αξίζει τα δάκρυά σου, αλλά όποιος και να τα ‘ξιζε, δεν θα σε έκανε να κλάψεις.
Με αυτή τη φράση του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες που αποπνέει και κάτι θετικό ξεκινάω αυτή την πένθιμη κατά τα άλλα ανάρτηση. Πένθιμη για τον σπουδαίο αυτό λογοτέχνη που έφυγε από τη ζωή, για τα τόσα παιδιά που χάθηκαν στο τραγικό ναυάγιο στην Κορέα και βέβαια επειδή είναι Μεγάλη Παρασκευή. Σήμερα όμως ακούγεται και ένα από τα ωραιότερα τροπάρια της εκκλησίας μας:
Κάπως έτσι εύχομαι σε όλους καλό Πάσχα, να περάσετε τέλεια και το ελπιδοφόρο Αναστάσιμο μήνυμα να πλημμυρίσει τις καρδιές όλων!
Στις 23/3/1950 τέθηκε σε ισχύ η ιδρυτική διακήρυξη του παγκόσμιου οργανισμού μετεωρολογίας οπότε η 23/3 καθιερώθηκε ως η παγκόσμια ημέρα μετεωρολογίας. Δεδομένου λοιπόν ότι είναι ένα από τα αγαπημένα μου χόμπυ, δε θα μπορούσα να μην αφιερώσω ανάρτηση στο μπλογκ μου. Τιμώντας λοιπόν αυτή τη μέρα, είπα να βάλω ένα από τα πιο εντυπωσιακά αλλά και αστεία μετεωρολογικά βίντεο που έχω τραβήξει. Είμαι στο μπαλκόνι και τραβάω εν μέσω καταιγίδας και τότε σκάει ένας από τους 2-3 κοντινότερους-δυνατότερους κεραυνούς που θυμάμαι στη γειτονιά μου, τόσο κοντά σπάνια σκάνε εδώ αφού κάθε άλλο παρά είμαι δίπλα σε βουνό. Ήταν τόσο δυνατός που τα χρειάστηκα και επικαλέστηκα τα θεία! Υπομονή μέχρι το τέλος, ένα λεπτό κρατάει και ελπίζω να γελάσετε!
Πάνω που ήμουν έτοιμος να γράψω για το πόσο χαρούμενος ήμουν που χθες γνώρισα επιτέλους από κοντά κάποιους από την μπλογκογειτονιά, ήρθε αυτό το πολύ δυσάρεστο νέο του πρόωρου χαμού ενός, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, σπουδαίου καλλιτέχνη που ευτυχώς πρόλαβα να απολαύσω και από κοντά, οπότε μου κόπηκε εντελώς η χαρά. Την τελευταία φορά που εμφανίστηκε δημόσια είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά, ήλπιζα όμως ότι μπορεί να ήταν στην ανάρρωση και να το είχε νικήσει, να ήταν από τις ευχάριστες εξαιρέσεις στο δυσάρεστο κανόνα αυτής της παλιοαρρώστιας..
Το λιγότερο που μπορώ να κάνω λοιπόν είναι να αναβάλλω την προγραμματισμένη ανάρτηση για αύριο και να βάλω ένα βίντεο με ατάκες του από μία από της αγαπημένες μου σειρές, Σαββατογεννημένες, και το 50-50. Καλή ανάπαυση και ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις..
Το 2013 εκπνέει και μαζί με αυτό φτάνει στο τέλος του και ο δεύτερος χρόνους αυτού του χώρου καθώς η πρώτη ανάρτηση εδώ έγινε στις 3/1/2012. Η Κική (ΕΚΦΡΑΣΟΥ) έγραψε την εκφραστική πορεία στο χώρο της, μου ήρθε λοιπόν η ιδέα φέτος να κάνω κλείσω το έτος έτσι, με την ανασκόπηση της πορείας μου εδώ, προσθέτοντας και κάποιες αναφορές από το προσωπικό επίπεδο. Ήρθε και η πρόσκλησή της αφού το είχα σκεφτεί και έδεσε!
Σε προσωπικό επίπεδο το 2013 θα το χαρακτήριζα ανάμεικτο προς το θετικό. Ας ξεκινήσω με τα θετικά. Το πιο σημαντικό θετικό σίγουρα είναι ότι στη μέση του 2013 πήρα επιτέλους το πτυχίο μου. Ακολούθησαν δύο όμορφες εβδομάδες με εθελοντισμό μετά διακοπών στο Διδυμότειχο. Ένα τριήμερο στο προσήλιο, ένα τριήμερο όπου επισκέφτηκα για πρώτη φορά την Κύπρο, μία πεζοπορία στον Βουραϊκό και τέλος το διήμερο των Χριστουγέννων στην Πάτρα συνθέτουν όλες τις εκδρομές που πήγα το χρόνο που τελειώνει. Επίσης στα θετικά βάζω το ότι κατάφερα να προχωρήσω ένα προσωπικό θέμα που ζοριζόμουν καιρό. Στα αρνητικά θα βάλω την ανεργία των τελευταίων μηνών και το ότι υπάρχουν κάποια ακόμα προσωπικά θέματα που δεν έχω ξεκαθαρίσει. Και βέβαια προς το τέλος είχε και έναν θάνατο. Όχι ανθρώπου, του σκύλου που είχαμε 17 χρόνια, για αυτό και αναμενόμενος σχετικά και σε βαθύ γήρας, όπως και να έχει όμως..
Και πάμε στο blog. Όπως ήδη είπα η πρώτη εγγραφή εδώ έγινε στις 3/1/2012. Στην μπλογκόσφαιρα βέβαια είμαι από το 2007, από άλλη γειτονιά όμως. Μεταφέρθηκα εδώ διότι ένιωσα ότι ο άλλος χώρος είχε κάνει τον κύκλο του και ήθελα μία ανανέωση. Με το νέο ξεκίνημα μου εδώ ξεχωρίζω τρία άτομα που με βοήθησαν. Με τα δύο είχα γνωριστεί από την προηγούμενη γειτονιά, η μία είναι η Λεβίνα, με την οποία δεν ξέρω πώς έγινε και χαθήκαμε, στην αρχή του blog ήταν από τις πρώτες που έκαναν σχόλια και είχαμε επαφή, οπότε δεν μπορώ να μην την αναφέρω. Η άλλη είναι η καλή μάγισσα Άιναφετς, την οποία ελπίζω ότι με το νέο χρόνο θα γνωρίσω από κοντά και την ευχαριστώ για την παρουσία της. Η τρίτη είναι αυτή δεν γνώριζα από πριν, όμως έκανε το πρώτο σχόλιο εδώ, είναι η ΛΙΑΚΑΔΑ. Κάπου θεωρώ ότι διαφέρουμε αρκετά στο χαρακτήρα, υπήρξαν στιγμές όπου πήγαν να γίνουν παρεξηγήσεις μεταξύ σοβαρού και αστείου μεταξύ μας, όμως με τον τρόπο της τελικά έχει στηρίξει πολύ το blog μου και με ενθάρρυνε όπως τότε που σκεφτόμουν να το κλείσω (θα αναφερθώ πιο κάτω), οπότε νιώθω την ανάγκη να την ευχαριστήσω από εδώ.
Το ξεκίνημα και η υποδοχή εδώ λοιπόν ήταν ίσως και καλύτερα από ότι περίμενα. Η τύχη όμως ήθελε δύο μήνες μετά (5/3/2012) να παρουσιαστώ, οπότε μοιραία το οκτάμηνο που ακολούθησε επήλθε πτώση στο blog. Όχι ότι το εγκατέλειψα τελείως, όμως δεν μπορούσα να κάνω συχνά εγγραφές, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Και ενώ με την απόλυση περίμενα ανάκαμψη, τα πράγματα έμειναν στον ίδιο μέτριο ρυθμό, για να μην πω ότι χειροτέρεψαν! Έτσι, με το κλείσιμο του ενός χρόνου, ήρθαν και οι πρώτες σκέψεις για κλείσιμο. Όπως είπα ήδη πήρα ενθάρρυνση από κάποια άτομα και συνέχισα. Μέχρι το καλοκαίρι του 2013 τα πράγματα ήταν πότε έτσι πότε αλλιώς. Γενικά δεν άλλαξε και ιδιαίτερα το στυλ, έγραφα σκέψεις μου και που και που ανέβαζα κανένα βίντεο η φωτογραφίες μου. Τον Αύγουστο που ούτως ή άλλως πολλοί λείπουν, ήρθε η πτώση και νέες σκέψεις για να σταματήσω. Νέα ενθάρρυνση και το Φθινόπωρο ήρθε η ανάσταση!
Έβαλα περισσότερες φωτογραφίες, στήλες από άλλα blog, ήρθαν και τα βραβεία και οι διαγωνισμοί, μπορώ να πω πώς επιτέλους ένιωσα να κινείται λίγο το blog και ότι είμαι μέρος της γειτονιάς, όχι ένας απομονωμένος που γράφει. Αρκετά νέα άτομα, κάποια που συμπάθησα αμέσως και νιώθω ότι αναπτύχθηκε μία επικοινωνία, άλλα που πέρασαν και άφησαν το στίγμα τους στο blog μου, εγώ τα ευχαριστώ όλα. Μέσα από όλο αυτό όμως έψαξα τον εαυτό μου και κατάλαβα κάτι. Μολονότι οκ, όταν υπάρχει πλήρης ερημιά, πολλές σερί εγγραφές με 0 ή 1 σχόλιο κάπου απογοητεύομαι, δε νομίζω ότι θα είμαι ποτέ αυτός που θα έχει τον τεράστιο αριθμό σχολίων. Και εξηγούμαι. Βλέπω ορισμένους και έχουν 50-100 ή και παραπάνω blog που παρακολουθούν και απορώ. Εγώ έχω 10-20 αυτή τη στιγμή που μπαίνω σταθερά, και ομολογώ ότι χρειάζομαι 1-2 ώρες την ημέρα για να τα δω, ανάλογα πόσο καιρό έχω να μπω και πόσοι έχουν γράψει. Η μόνη εξήγηση που βρίσκω είναι ότι αυτά τα άτομα με τα τόσο πολλά είναι ότι είτε τα έχουν απλά και μπαίνουν επιλεκτικά, είτε μπαίνουν σε όλα και πατάνε copy-paste σχόλια του στυλ ωραίο, μπράβο, χωρίς να διαβάσουν ή κοιτώντας διαγώνια τι γράφει ο άλλος. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό, θέλω όταν μπαίνω σε ένα χώρο να διαβάζω όλο αυτό που έχει καταθέσει ο άλλος με προσοχή. Συνεπώς καλύτερα με λίγα άτομα που να νιώθω ότι υπάρχει κάτι, παρά με πολλά. Μου αρκεί να έχω 3-5-10 άτομα που ανταλλάσσουμε κάτι παραπάνω από τα τυπικά και που νιώθω μία ζεστασιά στο χώρο τους. Έτσι το θεωρώ πιο αληθινό από το να αφήνεις ένας σχόλιο απλά για να το αφήσεις. Αυτό το σκεπτικό θα ακολουθήσω από εδώ και πέρα στην πορεία μου εδώ..
Με αυτά τα εξομολογητικά εύχομαι σε όλους από καρδιάς μία καλή νέα χρόνια με υγεία και ό,τι άλλο επιθυμεί ο καθένας!!!
