Η ανάρτηση αυτή είναι προγραμματισμένη να ανέβει στις 0:59 της 22/12/14, ακριβώς τη στιγμή του Χειμερινού ηλιοστασίου. Τη στιγμή που ο ήλιος φτάνει στο νοτιότερο σημείο του ουρανού και στο πιο απόμακρο από το βόρειο ημισφαίριο. Είναι η μεγαλύτερη νύχτα, η μικρότερη μέρα και η αστρονομική αρχή του χειμώνα στο ημισφαίριο μας. Η στιγμή που η επικράτηση του σκότους φτάνει στο έπακρό της. Είναι όμως και η στιγμή που η ροή αντιστρέφεται. Από αύριο το σκοτάδι αρχίζει να χάνει έδαφος. Έτσι και με την αποχώρησή μου από τα μπλογκ, το σκότος εδώ μέσα έκανε τη μεγαλύτερη επικράτησή του. Μα και άρχισε να χάνει έδαφος, διότι εκεί έξω σίγουρα υπάρχει πολύ φως, όπως και μέσα σε κάποιες που μου συμπαραστάθηκαν μέσω μειλ, ξέρουν ποιες είναι αυτές, τις ευχαριστώ και θα τις έχω πάντα στην καρδιά και την προσευχή μου, η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη σε αυτές. Όσο για κάποιες άλλες που είχαμε τακτική επαφή και δεν έστειλαν ούτε ένα μειλ και για αυτές προσεύχομαι, να τις φωτίσει κάποια στιγμή ο Θεός.
Τόσα χρόνια που μένω εδώ ξέρω ότι φτάσαμε στο χειμερινό ηλιοστάσιο όταν η δύση του ηλίου γίνει ορατή από το μπαλκόνι του σπιτιού που κοιτάει νότια, στο βάθος διακρίνεται και ο Σαρωνικός, ενώ τα σύννεφα με το χαρακτηριστικά όμορφο σχήμα που θυμίζει τούφες είναι οι λεγόμενοι θύσανοι (cirrus):
Και άλλη μία δύση από την ταράτσα, λίγες εβδομάδες πριν:
Το πρώτο συνθετικό της λέξης ηλιοστάσιο είναι προφανές. Το δεύτερο προέρχεται από τη λέξη στάσιμος, καθώς για λίγες μέρες γύρω από τα ηλιοστάσια, ο ήλιος φαίνεται σα να σταματάει την κίνησή του προς τα βόρεια ή νότια αντίστοιχα. Το φαινόμενο αυτό μπορεί να κατανοηθεί αν σκεφτούμε ένα εκκρεμές, όταν πλησιάζει στα δύο άκρα με τη μεγαλύτερη απόκλιση από τη μέση (στην περίπτωσή μας τα ηλιοστάσια) κινείται όλο και πιο αργά μέχρι που για κάποιες στιγμές φαίνεται να σταματά και ακολουθεί η αντιστροφή της κίνησης. Αντίθετα, τη στιγμή που περνάει από τη μέση (στην περίπτωσή μας οι ισημερίες), η ταχύτητα φτάνει στο μέγιστό της. Φανταστείτε λοιπόν πώς ένιωθαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας που δεν είχαν τις γνώσεις και τα επιστημονικά-τεχνικά μέσα για να καταλάβουν τι συμβαίνει όταν έβλεπαν τον ήλιο μέρα με τη μέρα να χαμηλώνει στα νότια και μετά να σταματάει, οπότε, όταν άρχιζε να ανεβαίνει ξανά, ξεσπούσαν σε πανηγυρισμούς. Περισσότερα για τα ηλιοστάσια εδώ.
Καλό χειμώνα λοιπόν και καλή επαναφορά στο φως από αύριο!
Τόσα χρόνια που μένω εδώ ξέρω ότι φτάσαμε στο χειμερινό ηλιοστάσιο όταν η δύση του ηλίου γίνει ορατή από το μπαλκόνι του σπιτιού που κοιτάει νότια, στο βάθος διακρίνεται και ο Σαρωνικός, ενώ τα σύννεφα με το χαρακτηριστικά όμορφο σχήμα που θυμίζει τούφες είναι οι λεγόμενοι θύσανοι (cirrus):
Και άλλη μία δύση από την ταράτσα, λίγες εβδομάδες πριν:
Το πρώτο συνθετικό της λέξης ηλιοστάσιο είναι προφανές. Το δεύτερο προέρχεται από τη λέξη στάσιμος, καθώς για λίγες μέρες γύρω από τα ηλιοστάσια, ο ήλιος φαίνεται σα να σταματάει την κίνησή του προς τα βόρεια ή νότια αντίστοιχα. Το φαινόμενο αυτό μπορεί να κατανοηθεί αν σκεφτούμε ένα εκκρεμές, όταν πλησιάζει στα δύο άκρα με τη μεγαλύτερη απόκλιση από τη μέση (στην περίπτωσή μας τα ηλιοστάσια) κινείται όλο και πιο αργά μέχρι που για κάποιες στιγμές φαίνεται να σταματά και ακολουθεί η αντιστροφή της κίνησης. Αντίθετα, τη στιγμή που περνάει από τη μέση (στην περίπτωσή μας οι ισημερίες), η ταχύτητα φτάνει στο μέγιστό της. Φανταστείτε λοιπόν πώς ένιωθαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας που δεν είχαν τις γνώσεις και τα επιστημονικά-τεχνικά μέσα για να καταλάβουν τι συμβαίνει όταν έβλεπαν τον ήλιο μέρα με τη μέρα να χαμηλώνει στα νότια και μετά να σταματάει, οπότε, όταν άρχιζε να ανεβαίνει ξανά, ξεσπούσαν σε πανηγυρισμούς. Περισσότερα για τα ηλιοστάσια εδώ.
Καλό χειμώνα λοιπόν και καλή επαναφορά στο φως από αύριο!
