Η ΑΛΜΥΡΑ

Καλησπέρα σε όλους!

Σήμερα σας έχω κάτι ξεχωριστό, η αγαπητή μπλογκο-φίλη Κική, γνωστή και ως Εκφράσου, μου έκανε την τιμή να μου επιτρέψει να αναδημοσιεύσω ένα ποίημά της. Σας το παρουσιάζω με χαρά λοιπόν, προσθέτοντας ένα τραγούδι που νομίζω ότι του πάει γάντι καθώς και κάποιες δικές μου φωτογραφίες. Θυμίζω ότι με κλικ επάνω τους μεγαλώνουν.

Η ΑΛΜΥΡΑ

Με γυμνές πατούσες χαράζω τη πορεία μου στην άμμο

και σέρνω ξοπίσω μου ένα ξεφτισμένο σάλι

για να μου θυμίζει το δρόμο του γυρισμού.

Αεράκι δροσερό, σαν ήχος από παλαμάκια 

αντηχεί στα αυτιά μου

και στο βάθος νερό αλμύρας αναζητώ

θέλοντας να φέρω τη λησμονιά κοντά μου.

Τόνους γαλάζιου , άγριου και λευκού

η κόρη οφθαλμών αντικρίζει

Ένας πόλεμος επιβίωσης ξεσπά

και το στόμα ως ένδειξη αποτροπιασμού ξινίζει.

Ένας βρόντος ξαφνικά,

ήχο καϊκιού θυμίζει

και ένας γλάρος απ' το πουθενά,

ψάρι ζωντανό, βουτάει για να κυνηγήσει.

Παίρνω το βλέμμα απ' τη θάλασσα,

στην λευκή αλμύρα που χτυπάει το χώμα εστιάζω

και σκέφτομαι αν το αλάτι της έχει τη γεύση τη πικρή

που από τη ψυχή κυλάει στο στόμα και το στάζω.

Περπατώ προσποιητά

πως τη διαδρομή απολαμβάνω

και ξάφνου ένα δάκρυ μαρτυρά

πως τον ελέγχω αρχίζω εγώ να χάνω.

Δεύτερο δάκρυ το πρόσωπο κατακτά

και μια γλυκιά σταγόνα

υγρό μέτωπο μαρτυρά,

 φιλί μάνας που αγωνιά ακόμα.

Κλείνω τα μάτια, σκέφτομαι,

την αγκαλιά της μάνας

μα είναι δάκρυ του Ουρανού

και νοιώθω μετά από καιρό

πως είμαι κάτω από τη σκέπη του Θεού.

Μια αστραπή ακούγεται

καταιγίδας μήνυμα φέρνει

μα η καρδιά προστάζει εμένανε

δίπλα στην αλμύρα να μείνει για να ανασαίνει.

Πλησιάζω πιο κοντά,

στην άκρη που σκάει το κύμα

Βρέχω τις πατούσες μου

και ονειρεύομαι πως όλα πάνε πρίμα.

 

Κλείνω τα μάτια για άλλα δυο λεπτά

στο παιδί που ήμουν κάποτε γυρίζω

ξάφνου ενέργεια θετική,

αφέλεια παιδική, στις φλέβες μου κυλάνε

κι όταν ανοίγω βλέφαρα,

παιδικές σκανδαλιές, οι κόρες μαρτυράνε.

Γελώ με μια χαρά που όμοια

δε θυμάμαι άλλοτε να είχα

κι όταν ένα κύμα σκάει πλάι μου

αναπηδώ κι αναπολώ όλα όσα

έχασα ευθύς σε μία νύχτα

Δεύτερο κύμα έρχεται

αναπηδώ με φόρα προς τα πάνω

αφρός κάτω από τα δάχτυλα

μαρτυρά πως παιχνίδι με τη θάλασσα

επέλεξα εγώ να κάνω.

Στρατιά κυμάτων βγαίνουνε

στην αμμουδιά με φόρα

κοιτώ έναν ήλιο που νομίζω αχνοφαίνεται

χαμογελώ και παίζω σαν παιδί ακόμα.

Ξάφνου θεριό κυμάτων έρχεται

μάστιγα άσχημης ίωσης θυμίζει

Ξάφνου στο σώμα με χτυπά

και παντού λευκός αφρός αναβλύζει

Αλμύρα σκεπάζει το πρόσωπο

τα μάτια τσούζουν, τα κλείνω για λίγο μόνο

Όρθια προσπαθώ να σηκωθώ

μα μου είναι δύσκολο, νοιώθω ακόμη πόνο.

Τα πέλματα μπήγονται σαν σίδερο στη λασπωμένη γη

οι αγκώνες όλο το βάρος σπρώχνουν προς τα επάνω

όρθια επιτέλους στέκομαι και για λάφυρο 

μια κραυγή ψυχής, μου χαρίζω για να καταλάβω!

Προχωράω ευθεία μούσκεμα

δε με νοιάζει που κρυώνω

αλμυρό νερό στολίζει τους ώμους μου

τις άκρες των δάχτυλων μου ενώνω.

Ξάφνου ένα κύμα  που σκάει στα ακροδάχτυλα

ήχο έντονο, βαρύ θυμίζει

γυρνώ το βλέμμα βιαστικά

κοιτάζω χαμηλά και βλέπω κάτι να κρυφογυαλίζει

 

Ένας μπόγος πρασινοκαφέ,

σα θήκη δώρου μοιάζει

η ψυχή αναταράσσετε 

μα το μυαλό οργιάζει

Σκύβω με φόβο - έρμαιο

να δω τι κρύβει  μέσα αυτός ο μπόγος

και στο νου ξάφνου έρχεται

στρατός μαινόμενος ο όχλος.

Κουνάω το κεφάλι μου

θέλοντας να καθαρίσει

και επιστρέφοντας στη βάση μου

αφήνω τον μπόγο να μ' αποπλανήσει.

Προσεκτικά σηκώνω τρόπαιο

στη παλάμη μέσα βάζω

και κάπου ανάμεσα  σε φύκια, σε βρομιές

ένα όμορφο, γυαλιστερό κοχύλι

νέα όνειρα με κάνει να χαράζω.

Το παίρνω στα χέρια μου προσεκτικά

το κλείνω ευλαβικά στη χούφτα

του ξαρμυρίζω τη μια πλευρά

και νοιώθω πως κρατώ αγκαλιά

το παιδί που κάποτε ήμουν κι αγαπούσα.

Λένε πως η αλμύρα της θάλασσας

όλα τα μικρόβια μπορεί να καίει

κοιτώντας το κοχύλι εύχομαι

να σβήσει τη φωτιά στα σωθικά

που χρόνια πλέον σιγοκαίει.

Κοιτώντας το τρόπαιό μου εύχομαι

σήμα νέας ζωής να κάνω

κι ως τήρηση υπόσχεσης

το ξεφτισμένο σάλι πετώ στη θάλασσα

και με χαρά συνειδητοποιώ πως χάνω.

Νέα πορεία - οδηγό

θέτω στη ζωή μου

κι αν το δάκρυ είναι αλμυρό

είναι γιατί κρύβει λίγη από τη δύναμή μου. 

Οι γυμνές πατούσες με έφεραν εδώ

οι ίδιες θα με γυρίσουν πίσω

με την αλμύρα και το κοχύλι φυλαχτό

όλους και όλα θα τα νικήσω.

________________ ΤΕΛΟΣ ________________