Στη απεραντοσύνη και τη θάλασσα της ύπαρξης μας..
Υπάρχουν κομμάτια όμορφα σαν τα πουλιά και ψηλά σαν τα βουνά..
Μα και κάποια λίγο πιο άσχημα και σκοτεινά που ζητούν απελπισμένα την προσοχή μας!
Και είναι κάποιοι άνθρωποι που γίνονται καθρέπτες και μας δείχνουν το δρόμο προς αυτά..
Τότε ξαφνικά όλα γίνονται πιο φωτεινά και καθαρά, διαβάζονται πιο εύκολα!
Πρέπει να ευγνωμονούμε τους ανθρώπους αυτούς και το Θεό που τους έστειλε στη γυμνή και ξερή ζωή μας..
Για να γίνει τελικά καταπράσινη και ήρεμη!
