Βραβείο και διαγωνισμός

Ξεκινάω αυτή την εγγραφή με μία, έστω και καθυστερημένη, αναφορά στο βραβείο που μου έδωσε ο Ξύλινος Ιππότης, το βλέπετε στα δεξιά και τον ευχαριστώ και από εδώ θερμά!

Εκτός από αυτό όμως, η ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ προσκάλεσε σε διαγωνισμό εμπειρίας-ανάμνησης, ακολουθεί λοιπόν η συμμετοχή μου.

Αυτά που θα σας διηγηθώ έγιναν αρκετά χρόνια πριν, τόσα που δεν μου αρέσει όταν το σκέφτομαι, διότι τότε πήγαινα δημοτικό, οπότε αυτομάτως συνειδητοποιώ ότι έχω μεγαλώσει κάμποσο. Ο τόπος του <<εγκλήματος>> ήταν στην Εύβοια, σε ένα ξενοδοχείο λίγο έξω από την Αμάρυνθο (Βάθεια).

Εκεί λοιπόν είχαμε περάσει οικογενειακώς αρκετά καλοκαιρινά Σαββατοκύριακα. Σάββατο πρωί ξεκινούσαμε, ακόμα θυμάμαι τη χαρά της αναμονής στη διαδρομή μέχρι να φτάσουμε, η οποία κορυφωνόταν σε γλυκιά αγωνία λίγες στροφές πριν φανεί το ξενοδοχείο. Μετά τα διαδικαστικά, check-in, να βολευτούμε στο δωμάτιο και βουρ για την πισίνα!

Στην πισίνα αυτή έμαθα να κολυμπάω. Στην αρχή έμπαινα με μπρατσάκια, ώσπου μία μέρα αποφάσισα ότι ξέρω κολύμπι και τα πέταξα ένα ένα (γενικά στη ζωή μου έτσι είμαι, διστακτικός, το κοσκινίζω κάτι, ώσπου παίρνω την απόφαση και μετά δε με σταματάει τίποτα). Έμαθα και να κάνω βουτιές όμως, η αδερφή μου και εγώ βουτάγαμε με το κεφάλι και ο πατέρας μου μας βαθμολογούσε. Η αγάπη για το κολύμπι και τις βουτιές μου έχει μείνει μέχρι σήμερα. Ατελείωτες ώρες σε αυτή την πισίνα, άντε να κολατσίζαμε κάτι το μεσημεροαπόγευμα και μόνο λίγο πριν δύσει ο ήλιος μας έβλεπε το δωμάτιο.

Ντουζ, ντύσιμο και μετά πάλι έξω. Η ώρα του βραδινού φαγοποτιού. Είχαμε σταμπάρει αρκετές καλές ταβέρνες και τις εναλλάσσαμε. Θυμάμαι την ψησταριά με τον καταπληκτικό γύρο, τις χρωματιστές καρέκλες δίπλα στη θάλασσα και την κασέτα του Στράτο Διονυσίου που έπαιζε συνέχεια, στην πλατεία της Αμαρύνθου αλλά μία ψαροταβέρνα λίγο πιο κάτω. Επίσης πηγαίναμε σε μία ταβέρνα μεταξύ Ερέτριας και Αμαρύνθου καθώς και σε μία άλλη στο Γυμνό κοντά σε ένα βουνό που είχε εκεί κοντά, όπου του δίναμε και καταλάβαινε. Το βουνό αυτό μια φορά που είμαστε εκεί είχε πάρει φωτιά, ακόμα θυμάμαι τον τρόμο και το σοκ να βλέπεις τις φλόγες να το καταπίνουν. Από ότι διάβασα το μέρος πρέπει να απειλήθηκε στις μεγάλες φωτιές του καλοκαιριού του 2007.

Μετά το φαγοπότι επιστροφή στο ξενοδοχείο, εγώ κουρασμένος από το κολύμπι όλη μέρα το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το κρεββάτι. Η μάνα μου και η αδερφή μου όμως σκέφτονταν την ντίσκο του ξενοδοχείου. Εγώ πήγαινα αλλά δεν άντεχα πολύ, κάποια στιγμή έκανα την επανάστασή μου και πήγαινα στο δωμάτιο. Παρεμπιπτόντως, τώρα μου αρέσει περισσότερο ο χορός από ότι τότε, αν και παραμένω χαρακτηριστικά ατσούμπαλος. Για να πιω βέβαια τότε ούτε λόγος, ήμουν αρκετά μικρός.

Την άλλη μέρα το πρωί σειρά είχε το πρωινό. Επειδή υπήρχαν και αρκετοί ξένη πελάτες, είχε επιλογές για όλα τα γούστα, όπως π .χ. αυγά και μπέικον για Αγγλικό πρωινό, κρουασάν, κέικ, χυμούς, μαρμελάδες και πάει λέγοντας. Κοινώς πάλι λίγο τρώγαμε! Μετά ξανά στην πισίνα, μέχρι, μεσημέρι Κυριακής πια, να έρθει η λυπηρή ώρα της αναχώρησης. Στη διαδρομή σταματούσαμε αρκετές φορές κάπου κοντά στη Χαλκίδα για να κολατσίσουμε. Επίσης θυμάμαι ότι σε κάποια φάση είχε φτιαχτεί η νέα γέφυρα ένωσης της Εύβοιας με την υπόλοιπη Ελλάδα, λίγο έξω από την Χαλκίδα και με είχε εντυπωσιάσει η καλωδίωση και το μέγεθός της σε σχέση με την παλιά μέσα στη Χαλκίδα. Τότε βέβαια ούτε λόγος για τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου..

Το ξενοδοχείο είχε και άλλα πράγματα, όπως μία αίθουσα με ηλεκτρονικά παιχνίδια, μεταξύ τους και κάτι ηλεκτρονικές ρουλέτες, στις οποίες πόνταρα το 0 και τις περισσότερες φορές κέρδιζα, ώσπου θορυβήθηκαν οι γονείς μου και μου έκαναν κήρυγμα για τα άσχημα του τζόγου! Επίσης υπήρχε και το animation room, όπου τα παιδιά παίζαμε διάφορα παιχνίδια, θυμάμαι μια φορά με είχαν βάψει ρολόι! (Να είχαν αντιληφθεί άραγε τη μανία μου τότε με τα ρολόγια;)

Αξέχαστη θα μου μείνει εκείνη η φορά που είχα γενέθλια, έκλεινα τα 12, η αδερφή μου έστησε ολόκληρη ίντριγκα, κόβαμε βόλτες επί πόση ώρα για να σκάσω από τη ζέστη και να βουτήξω στην πισίνα, ώστε να ετοιμάσουν την τούρτα έκπληξη που είχαν παραγγείλει από πριν κρυφά! Σχετικό-άσχετο, την άλλη μέρα (Κυριακή) το πρωί μάθαμε ότι πέθανε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Ενάμιση χρόνο μετά τον ακολούθησε ο πατέρας μου και όλα αυτά σταμάτησαν απότομα. Σκέφτομαι κάποια στιγμή να ξαναπεράσω από αυτά τα μέρη, ως φόρο τιμής σε αυτόν και σε ένα μεγάλο κομμάτι των παιδικών μου χρόνων.

Καλή συνέχεια σε όλους!