Εκδίκηση;

Αμαρτία εξομολογημένη ουκ εστί αμαρτία λένε και αυτό θα κάνω σήμερα εδώ στο ιστολόγιό μου..

Σήμερα είναι ίσως η πρώτη φορά που συνειδητά φέρθηκα άσχημα σε κάποιον. Και λέω συνειδητά, διότι ασυνείδητα όλοι μπορεί να κάνουμε λάθη ή να πληγώσουμε τους άλλους, έτσι είναι η ζωή. Άλλο όμως είναι να γίνεται περιστασιακά και ασυνείδητα και άλλο όταν συνειδητοποιείς ότι κάποιος έχει κάνει σύστημα το ψέμα και το συναισθηματικό εκβιασμό, ακόμα χειρότερα αν γίνεται συνειδητά.

Τι γίνεται όταν είσαι σε έναν χώρο χρόνια, έχεις προσφερθεί να βοηθήσεις και συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι κάποιος είναι συστηματικά ανειλικρινής και συναισθηματικός εκβιαστής; Όταν χάνεις την ψυχραιμία σου και απλά σε διώχνει με την δικαιολογία ότι ήσουν προσβλητικός; Όταν επιστρέφεις και ήρεμα παρουσιάζεις τα γεγονότα που δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά και το μόνο που τον νοιάζει είναι πώς θα καλύψει την πάρτη του και, οποίο θράσος, να μου ζητάει να του κάνω και χάρη διότι αυτό λέει είναι το σωστό! Ή μήπως καλύτερα θρασύδειλο να τον πω;

Δεν άντεξα, προσποιήθηκα ότι θα του την κάνω αν συναντηθούμε από κοντά, τον προκάλεσα, μου έκλεισε ραντεβού και τον άφησα να περιμένει ότι θα πάω. Προτιμότερη η αδιαφορία και η συγχώρεση από την εκδικητική συμπεριφορά λένε. Άνθρωπος όμως είμαι, γίνεται να φέρομαι πάντα ανώτερα; Απλά είπα να του δώσω μία γουλιά από το πικρό ποτό που μου έδινε όλα αυτά τα χρόνια, έτσι για να δει και αυτός τη γεύση του. Χώρια που έχω και μία ελπίδα, θέλω να πιστεύω ότι μπορεί να μην ήταν μόνο ωμή εκδίκηση, ότι έτσι ίσως αναθεωρήσει, ίσως καταλάβει το λάθος στη συμπεριφορά του. Όπως ο οργανισμός αποκτά ανοσία σε έναν ιό όταν εμβολιστεί με μικρότερη μη βλαβερή ποσότητά του.

Τώρα είμαι πιο ήρεμος. Από εδώ και πέρα, καμία επαφή και καμία χάρη πλέον και με αυτόν και με τον εν λόγω χώρο, εκτός αν πιάσει το εμβόλιο..