Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Για δύο διαγωνισμούς

Ξεκινάω με μία ανακοίνωση για το διαγωνισμό εμπειρίας/ανάμνησης. Έληξε η περίοδος συμμετοχών και όπως είχα προαναγγείλει δεν θα γίνει ψηφοφορία. Θα ήθελα εδώ να ευχαριστήσω θερμά όλους όσους συμμετείχαν. Έχετε από μένα ένα αναμνηστικό, δεν είναι κάτι το τόσο φοβερό ή εντυπωσιακό, είναι συμβολικό όμως, αφού το έφτιαξα από τμήμα μίας φωτογραφίας μου, οπότε αν θέλετε μπορείτε να το βάλετε στο blog σας:


Ταυτόχρονα όμως έληξε και το παίζοντας με τις λέξεις (2ος κύκλος, παιχνίδι 3) στο οποίο είχα πάρει μέρος. Θα ήθελα από εδώ να συγχαρώ όλους τους συμμετέχοντες, τους νικητές, καθώς και να ευχαριστήσω τη Φλώρα την οργάνωση και τη φιλοξενία. Η συμμετοχή μου βέβαια πάτωσε, οκ δεν είχα πολλές προσδοκίες από την αρχή διότι ξέρω ότι το γράψιμο δεν είναι το φόρτε μου, η συμμετοχή μετράει, όταν όμως βγαίνεις τελευταίος με διαφορά, ε, δεν μπορείς να το αγνοήσεις, οπότε μάλλον πρέπει να αφήσω το γράψιμο και να πιάσω τη μηχανή! Τυπικά και μόνο δημοσιεύω το κείμενό μου εδώ, με τίτλο <<Τα πρώτα άντα>> και βέβαια θα βάλω το αναμνηστικό της συμμετοχής δεξιά στο blog μου. Οι κόκκινες λέξεις ήταν μέρος του παιχνιδιού.

Καλή συνέχεια σε όλους!

Tα πρώτα άντα

   Ο καιρός εδώ και αρκετές εβδομάδες θύμιζε περισσότερο καλοκαίρι παρά άνοιξη. Το φως είχε πάρει το μέγιστο προβάδισμα στην αιώνια μάχη με το σκοτάδι, που κάθε έξι μήνες βρίσκει άλλον μπροστά μα ποτέ νικητή. Ο περισσότερος κόσμος πλέον στο πίσω μέρος του μυαλού του είχε τη θάλασσα, τις διακοπές και το πότε θα πάρει την άδειά του. Στο σχολείο απέναντι έβλεπες παιδιά και γονείς να τριγυρνούν με ελέγχους στα χέρια. Ναι, κάθε χρόνο, στα γενέθλιά του, που ήταν σήμερα, μαζί με τα υπόλοιπα δώρα, έπαιρνε και το κλείσιμο των σχολείων, μια φορά μάλιστα είχε τύχει να γράφει την επίμαχη ημερομηνία πάνω στον έλεγχο του. Αυτά τα γενέθλια όμως ήταν διαφορετικά. Βλέπεις είχαν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που περίμενε με αγωνία να δει τι βαθμούς πήρε στο τρίμηνο. Τώρα, έπρεπε να αποχαιρετίσει το δύο μπροστά από την ηλικία του και να υποδεχτεί το τρία, τα πρώτα άντα που λένε.
  Θυμήθηκε τις δύο προηγούμενες φορές που είχε αλλάξει δεκαετία στη ζωή του. Όταν έκλεινε τα δέκα βέβαια ούτε λόγος για σκέψεις περί του χρόνου που περνούσε, πόσο μάλιστα που είχε συνδυαστεί με το πρώτο του ταξίδι με αεροπλάνο στο εξωτερικό. Στα είκοσι πάλι, απολάμβανε την ενηλικίωση και τα φοιτητικά χρόνια που ήταν ακόμα μπροστά. Τώρα όμως τα είχε αφήσει πίσω του, όπως και τον ένα χρόνο στο στρατό, που όσο και αν μας κακοφαίνεται εμάς των αντρών, τελικά είναι σαν μία μικρή παράταση των φοιτητικών χρόνων. Αναλογιζόταν το τι έκανε μέχρι τώρα στη ζωή του. Πάντα είχε την αμέριστη στήριξη από την οικογένειά του. Η μάνα του του είχε μεγάλη αδυναμία, θα έκανε τα πάντα για να τον βοηθήσει στη ζωή του, μάλλον όμως τον παραχάιδευε κάποιες φορές, δεν τον άφηνε να πάρει πρωτοβουλίες, ένιωθε ότι δεν είχε καταφέρει να ανοίξει εντελώς τα φτερά του, ότι δεν είχε καταφέρει να βρει τη συνταγή για να νιώσει πετυχημένος στη ζωή του και ας ήταν πλέον ένας πτυχιούχος τριαντάρης.
   Ξαφνικά είδε έντρομος το ρολόι στον τοίχο απέναντί του. Παρασύρθηκε από τις σκέψεις και η ώρα πέρασε. Είχε να πάει σε γάμο. Ειρωνεία ε; Αυτή την συγκεκριμένη μέρα να τον έχουν καλέσει σε γάμο! Δεν είχε καμία όρεξη να πάει, ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα κοινωνικός ή λάτρης των χορών και των πανηγυριών στα γενέθλιά του, πόσο μάλλον σήμερα, που θα του θύμιζε ότι στα τριάντα του αυτός δεν είχε ούτε σχέση. Έλα όμως που ήταν μίας καλής φίλης που της είχε αδυναμία. Ετοιμάστηκε βιαστικά να φύγει, ούτε ήξερε αν ο κόμπος της γραβάτας έστρωσε σωστά, απλά έτρεχε να προλάβει, για μία ακόμη φορά αντίπαλος με το χρόνο..

10 σχόλια:

  1. Ανώνυμος24/11/13 02:03

    Λένε πως η συμμετοχή μετράει,εγώ το πιστεύω!(ειδικά όταν με συμφέρει :P )
    Εμένα μου άρεσε το κείμενο σου,όπως και άλλων που έτυχε να διαβάσω.
    Βρήκα πολύ ενδιαφέρον τον διαγωνισμό!
    Μπράβο σου από μένα,ξέρω πως δεν μετράει και τόσο το δικό μου μπράβο,αλλά κάθε τι που γράφουμε με την ψυχή μας,και είναι κομμάτι μας,για μένα θα ναι όμορφο!
    από οτι διάβασα κι εκείνος προβλήματα με τον χρόνο είχε,πόσο τον νιώθω.
    τρέχουμε τώρα! :)
    σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Νικολέτα! Χαίρομαι που σου άρεσε!

      Καλά να περνάς! :)

      Διαγραφή
  2. Είναι αρκετός καιρός που επικοινωνούμε μέσα από τα blogs μας και κάθε βήμα που τολμάς να κάνεις, μου δίνει χαρά, όπως οι φωτογραφίες σου, που είναι πραγματικά εξαιρετικές (δεν θα έλεγα το ίδιο για τη ζωγραφική!) και τώρα το γράψιμο. Εμένα μου άρεσε αυτό που έγραψες γιατί είναι βιωματικό και το βιωματικό έχει άλλη αξία... και μια και έκανες λοιπόν την αρχή, νομίζω πως μπορείς κάλλιστα να συνεχίσεις να γράφεις εδώ απ' το blog σου, όπως έκανες και στο παρελθόν, γιατί το "έχεις"! ;-)
    ΑΦ! και καλό υπόλοιπο βροχερής Κυριακής! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στεφανία σε ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια! Καλά για τη φωτογραφία συμφωνώ μαζί σου, ίσως και για τη ζωγραφική, δεν το έχω ψάξει. Για το γράψιμο όμως , όπως και για το χορό, παρά το ότι κάποιες φορές μου έρχεται η επιθυμία να τα κάνω, δε νομίζω ότι το έχω το ταλέντο σε αυτά. Πάντως είναι όντως βιωματικό το κείμενο αλλά λίγο παράδοξα, κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει πραγματικότητα για μένα σε 7 μήνες, εκτός αν αλλάξει ημερομηνία ο γάμος ή βρω μέχρι τότε τη συνταγή..

      ΑΦ και καλή συνέχεια! :)

      Διαγραφή
  3. Ήταν ένα όμορφο τρυφερό κείμενο! Τα βραβεία και οι πρωτιές δεν νομίζω ότι έχουν σημασία..αυτό που μας αρκεί είναι η"διαδρομή" σε αυτά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε αχτίδα! Σίγουρα η διαδρομή και η συμμετοχή μετρούν, πώς να το κάνουμε όμως, εμείς τα αγοράκια έχουμε περισσότερο το ζιζάνιο της νίκης, τι σόι κυνηγοί είμαστε άλλωστε;

      Καλή συνέχεια!

      Διαγραφή
  4. καλε μου φιλε ευχαριστουμε για ολα!
    να εισαι παντα καλα!
    το κειμενο σου εξαιρετικο!
    φιλακιαα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν ξέρω τι λες εσύ, αλλά εμένα μου άρεσε πολύ το κείμενό σου, γι' αυτό και θα σε "μαλώσω". Κι επειδή είναι πλήρως βιωματικό τού δίνει άλλη υπόσταση. Και πιστεύω ότι το 'χεις το γράψιμο. Δεν έχουν σημασία οι διακρίσεις, αλλά κατά πόσο μπορούν να αγγίζουν αυτά που γράφουμε -έτσι κι αλλιώς σε έναν διαγωνισμό, εκ των πραγμάτων, δεν μπορούμε να είμαστε όλοι "νικητές". Συνέχισε να γράφεις...

    -Ευχαριστούμε για το αναμνηστικό! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για τα καλά λόγια και το "μάλωμα"!

      Μα εκεί είναι το θέμα, ότι πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι δεν μπορώ να αγγίξω ή να επηρεάσω τους άλλους. Πάντως λέω να το ξαναπροσπαθήσω τελικά..

      Καλή συνέχεια!

      Διαγραφή

Blogs..