Παρά το ότι εκ πρώτης όψης είναι τόσο απλή, η εικασία αυτή βασανίζει πάνω από δύο αιώνες τους μαθηματικούς.
Βέβαια τα μαθηματικά και ιδίως ο τομέας στον οποίο υπάγεται η εικασία, δεν έχουν και πολλές πρακτικές εφαρμογές.
Συναισθηματικά-διαισθητικά πάντως νιώθω ότι δεν αποδεικνύεται. Όπως στη monopoly δεν μπορείς από ένα τετράγωνο να φτάσεις σε όλα τα άλλα με μία ζαριά.
Τα ίδια συναισθήματα νιώθω και για την ύπαρξη του θεού. Αν και, όπως είπα στην προηγούμενη ανάρτηση, παραμένει ανοιχτή, έχω απογοητευτεί από διάφορα που έχουν συμβεί και συμβαίνουν και νιώθω πια ότι δεν υπάρχει.
Το κυριότερο από όλα, ο κορονοϊός.
Σαφώς και ο θεός δε δημιούργησε μόνο τους ανθρώπους αλλά και αμέτρητα άλλα πλάσματα.
Ακόμα και αν δεχτώ, όπως λένε και πολλοί που πιστεύουν, ότι άγνωστες αι βουλαί του κυρίου, οπότε δε μας θέλει να υπάρχουμε και προτιμάει άλλα πλάσματα, γιατί να το κάνει έτσι;
Ένας καλός θεός γιατί να επιτρέπει όλο αυτό και να μη μας κάνει απλά να χάσουμε την αναπαραγωγική μας ικανότητα; Δε θα ήταν πιο ευγενικό;
Κάποιοι που πιστεύουν θα πουν μας δοκιμάζει.
Οκ και εγώ δεν είμαι απόλυτα σίγουρος. Αλλά δε μου αρέσει αυτό που γίνεται, αυτό λέω.
Συγγνώμη αν μεταδίδω αρνητικά συναισθήματα, αλλά στο ιστολόγιό μου αυτό που νιώθω θα γράφω.
Καλή χρονιά σε όλη τη μπλογκόσφαιρα και ειδικά σε όσους έχουν περάσει και αφήσει το στίγμα τους σε αυτό το μπλογκ!
Το 2021 να σας φέρει γαλήνη και ό,τι επιθυμείτε εσείς και οι δικοί σας άνθρωποι!
Άφησα τις πρωτοχρονιάτικες ευχές μου για σήμερα διότι σαν σήμερα πριν 9 χρόνια (3/1/2012) γράφτηκε η πρώτη ανάρτηση σε αυτό το μπλογκ.
Συνδυάζοντας λοιπόν την πρωτοχρονιά με τα γενέθλια του μπλογκ και τα αραιά περάσματα που έχω υποσχεθεί ότι θα κάνω, λέω να αφήσω και ένα μήνυμα.
Τη χρονιά που πέρασε περισσότερο από κάθε άλλη ήρθαμε αντιμέτωποι με το θάνατο. Ο κορωνοϊός μας τον έφερε πιο κοντά.
Κανείς δε μπορεί να χαίρεται με αυτή την κατάσταση, ίσως όμως θα έπρεπε να μας κάνει να αναστοχαστούμε κάποια πράγματα στη ζωή μας.
Καλώς ή κακώς, ο μόνος σίγουρος προορισμός μας σε αυτή τη ζωή είναι ο θάνατος.
Στην κουλτούρα που δημιουργήσαμε ως άνθρωποι, διαπραγματευόμαστε αυτό το θέμα;
Προσωπικά, από τις εμπειρίες που έχω στα 36 χρόνια μου, βλέπω ότι δεν το κάνουμε και τόσο καλά. Νομίσαμε ότι αν δημιουργήσουμε όλο και περισσότερα, θα αλλάξει κάτι; Ή μήπως αν είμαστε καλοί ή κακοί;
Πώς να μην υπερφορτωθεί λοιπόν η γη με τους πεπερασμένους πόρους της;
Είναι νόμος της βιολογίας ότι όταν ένα είδος πληθαίνει υπερβολικά, ευνοείται η δημιουργία άλλων ανταγωνιστικών ειδών (βλέπε κορωνοϊός) για να επέλθει ισορροπία.
Για να μην στεναχωρώ τους πιστούς, προσωπικά δηλώνω χριστιανός αγνωστικιστής.
Παραδέχομαι το Χριστό ως ξεχωριστό και σπουδαίο άνθρωπο, όσο αναφορά την ύπαρξη θεού όμως, αν και στα 36 χρόνια μου, από διάφορα που μου έχουν συμβεί, έχω απογοητευτεί πάνω σε αυτό το θέμα, λέω ότι απλά δεν μπορώ να ξέρω σίγουρα με τα υπάρχοντα στοιχεία.
Για να παραφράσω ένα γνωστό παλιό τραγουδάκι που μου αρέσει και λέει ότι το μέλλον δεν είναι για μας να το ξέρουμε, λέω ότι ο θεός δεν είναι για μας να τοn ξέρουμε.
Για να καταλήξω κάπου όμως.
Να είστε καλοί αν θέλετε να είστε, να είστε κακοί αν θέλετε να είστε.
Μην πιστεύετε τόσο εύκολα όποιον πάει να σας οργανώσει σε ένα συγκεκριμένο σύστημα, όσο καλά και αν το κάνει.
Να περνάτε ωραία τη ζωή σας.
Να κάνετε ό,τι σας βγαίνει, έχοντας βέβαια υπόψιν πάντα τις συνέπειες.
Μελετήστε Κρισναμούρτι, που θεωρώ ότι αυτού του είδους τα θέματα διαπραγματεύεται.
Αλλά και η Ιθάκη του Καβάφη για μένα το προσεγγίζει πολύ καλά.
Συγγνώμη αν στεναχώρησα κάποιους.
Δεν το παίζω ανώτερος ή σκληρότερος.
Και εγώ στεναχωριέμαι καθώς μεγαλώνω και τα σκέφτομαι, αλλά οκ, πέρασα καλά μέχρι τώρα στη ζωή μου, κάποια στιγμή όλα τελειώνουν.
Πιο πολύ με ζορίζει το ότι θα χάσω κάποια αγαπημένα πρόσωπα, αλλά με ηρεμεί κάπως η σκέψη ότι, αν κάποιος σε αγαπάει αληθινά, προσπαθεί να είναι κοντά σου, αν δεν μπορέσει όμως, θέλει να είσαι ευτυχισμένος όπως και να έχει.
Δε μου βγήκε να κάνω παιδί ή σχέση με γυναίκα, εξαιρούνται βέβαια η μαμά μου και η αδερφή μου που είναι μεγάλα κεφάλαια από μόνες τους και έλαβα ανιδιοτελή αγάπη. Ίσως και 1-2 φίλες εδώ στο μπλογκ.
Τα βρήκα με τη Μπιάνκα τη σκυλίτσα που σας έδειξα στη φωτογραφία στην προηγούμενη ανάρτηση.
Στην προσωπική μου εξέλιξη αυτή θεωρώ ότι συνέτρεξαν ο χαρακτήρας μου, οι συγκυρίες αλλά και το ότι η ζωή δεν το ευνοεί ιδιαίτερα.
Το τελευταίο το υπονόησα και πιο πάνω, είναι θέμα για άλλη ανάρτηση γιατί ήδη είπα πολλά, όμως θα πω επιγραμματικά ότι θεωρώ πως αυτή η ζωή είναι δύσκολή, ίσως και εγώ δεν το είχα συνειδητοποιήσει παλιότερα όσο έπρεπε αυτό, και για αυτό δε βγαίνει πρακτικά να κάνει ένας άντρας πολλά παιδιά με μία γυναίκα, το πολύ ένα από μεγάλο έρωτα. Η γυναίκα λογικό είναι ότι περιμένει από έναν άντρα περισσότερα λόγω της πιο ευάλωτης φύσης της (εγκυμοσύνη, οι ανάγκες του μωρού μετά), ο άντρας πάλι το νιώθει αυτό λίγο ως συναλλαγή και δε βγαίνει. Η γνώμη μου είναι πάντα αυτή και θεωρώ ότι είναι και ένας από τους λόγους, μαζί με το χαρακτήρα μου, που τα τσούγκρισα με κάποιες από την μπλογκόσφαιρα παλιότερα.
Σταματάω εδώ γιατί ξέφυγα, το τελευταίο ίσως το αναλύσω πιο πολύ σε άλλη ανάρτηση.
Πάντως στο ποίημα του Καβάφη πιο πάνω επέλεξα γυναίκαι αφηγήτρια για να δείξω ότι δεν έχω κάτι προσωπικό με τις γυναίκες
Και πάλι συγγνώμη αν στεναχώρησα τώρα ή στο παρελθόν οποιονδήποτε από τη μπλογκόσφαιρα.
Και πάλι εύχομαι ένα ευτυχισμένο, υγιές και γαλήνιο 2021!
Είχα τάξει ότι θα κάνω ξανά ανάρτηση αν έρθει εκείνη.
Δεν ξέρω αν ήρθε εκείνη, ξέρω ότι ήρθε η πανδημία.
Επίσης ξέρω ότι κάποιος μου έγραψε σε ένα σχόλιο ότι τόσες υπάρχουν, να μην περιμένω εκείνη, ίσως έχει δίκιο.
Το πιο σίγουρο που ξέρω όμως, είναι ότι ήρθε η Μπιάνκα στη ζωή μου, αυτή είναι η συντροφιά μου τώρα. Και επειδή επίσης ξέρω ότι τα χρόνια που έγραφα εδώ περάσαμε πολλά και οφείλω έστω ένα γεια που και που, σας την παρουσιάζω στις φωτογραφίες που ακολουθούν.
Να διευκρινίσω ότι συντροφιά μου είναι και η μαμά μου, αλλά αυτή είναι σε άλλη κατηγορία από μόνη της και ο νοών νοήτω, η μαμά νομίζω είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο από μόνη της.
Αυτά, ευχαριστώ και πάλι για τις στιγμές που περάσαμε εδώ μαζί, συγγνώμη αν πίκρανα κάποιους, εύχομαι να είστε όλοι καλά και υπομονή στους δύσκολους καιρούς που περνάμε.
Θα στέλνω αραιά και που ένα γεια λόγω όλων αυτών που περάσαμε εδώ.
Αυτό σημαίνει ότι σήμερα κλείνει μία ολόκληρη δεκαετία παρουσίας μου στην μπλογκόσφαιρα. Αν και τον τελευταίο ένα χρόνο περίπου έχω αραιώσει, δεν μπορούσα να μην κάνω ανάρτηση για αυτή την τόσο μεγάλη επέτειο.
Κατ'αρχήν το απαραίτητο κέρασμα (από τα χεράκια μου, έστω και πριν κάποιους μήνες, τι σου κάνει η τεχνολογία) και η τούρτα για τα κεράκια:
Και, λόγω της επετείου, θα σας κάνω ένα ακόμα δώρο, τα σχόλια να μείνουν ανοιχτά.
Ξέρω ότι ο χαρακτηρισμός δώρο μπορεί να ξενίσει ή να φανεί αστείος σε κάποιους. Είναι γεγονός ότι, κάποιες στιγμές, το κρασί έγινε ξύδι. Δεν μπορώ να μην αναλογιστώ όμως ότι, τα 10 αυτά χρόνια, πέρασαν πολλοί άνθρωποι από τα δύο blog μου τους οποίους γνώρισα και μιλήσαμε. Έστω και αν με τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων η επικοινωνία αυτή ήταν μόνο ηλεκτρονική, σίγουρα ήταν κάτι παραπάνω σε σχέση με τους άλλους περίπου 6 δισεκατομμύρια ανθρώπους πάνω στη γη με τους οποίους μπορεί να μην έρθω σε επαφη ποτέ στη ζωή μου, αν λάβουμε υπόψιν το συνολικό ανθρώπινο πληθυσμό. Όλοι όσοι περάσατε από εδώ αυτά τα χρόνια είστε κομμάτι της ζωής μου και πάντα θα είστε για όποιο λόγο και αν ήρθατε και ανεξαρτήτως αν με θυμάστε ή με συμπαθείτε αυτή τη στιγμή. Σας ευχαριστώ λοιπόν και θα χαρώ να δω μία κουβέντα, θα κατανοήσω αν δε δω, αν και θα προτιμούσα να με βρίστε από το να μην υπάρξει κανένα σχόλιο.
Μία μία οι χώρες στα ανατολικά παραδίδονται στον εισβολέα. Καθώς πλησιάζει τα σύνορα, ανοίγω το ραδιόφωνο για να μάθω τις εξελίξεις. Ξαφνικά η μουσική σταματάει και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, το νέο έτος μπαίνει με όλες τις προφυλάξεις στην πόλη των Αθηνών.
10
9
8
7
6
5
4
3
2
1
Και τότε ακούγεται..
Νέος χρόνος και νιφάδες πιστά στο ραντεβού τους για μία ακόμα φορά
Και εσύ; Άστατο πουλί των ονείρων μου, σε περιμένω
Δεν μπορεί, οι πτήσεις σου θα σε βγάλουν κάποτε κατά δω, το ξέρω, θα έρθει η στιγμή που οι καρδιές μας θα τραγουδήσουν παρέα το πιο υπέροχο τραγούδι!
Κατ'εξαίρεση, αντί για καλή χρονιά και για τα 5 χρόνια (3/1/2012-3/1/2017) του blog, με κλειστά σχόλια, διπλά αφιερωμένο σε εκείνη και σε όσους πέρασαν Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά μόνοι
